Krokiecika zobaczyłam na środku ruchliwej drogi. Był tak malutki, że w pierwszej chwili myślałam, że to mysz, nie kot. Wybiegłam po niego, zatrzymując po drodze samochody. Gdybyśmy jechali 2 minuty później, zapewne już nie byłoby co ratować. W Grecji na widok takich kotów nikt się nie zatrzymuje, dlatego ich życie kończy się bardzo szybko pod kołami samochodów. Gdzie mama Krokiecika i jego rodzeństwo? Nie wiemy. Nie było ich w pobliżu.

Krokiecik w chwili złapania był tak chudy, że widać było na nim wszystkie kosteczki. Został odkarmiony na butli. Może nie jest zjawiskowo piękny (nazywamy go Brzydalkiem), ale ma przepiękny charakter. To najbardziej urocze, słodkie kocie jakie kiedykolwiek mieliśmy pod opieką. Wiemy, że to niewiele zmienia, taki “zwykły bury kot” ma bardzo małe szanse adopcyjne. Ale kochamy go całym sercem. I nie pozwolimy, by wrócił na ulicę.

Krokiecik je jak smok, a pod opieką mamy też inne kocięta, więc w jego imieniu zbieramy na puchy dla kociąt.