Nadszedł maj, mimo panującej pandemii świat budził się do życia. Słońce zaczęło rozgrzewać poranki, zieleń liści zapraszała do spacerów. Ciężko uwierzyć, że w tak bajkowa sceneria stała się tłem dramatu...

Właśnie wtedy, pierwszego maja straciliśmy dach nad głową. Bezlitosny żywioł na naszych oczach strawił dobytek naszego całego życia. Bardzo ciężko jest pozbierać się po takim wydarzeniu, jednak wiemy, że musimy być silni, dla siebie, dla dzieci. Z pomocą sąsiadów i innych życzliwych ludzi udało się odbudować dach, jednak wciąż jest to kropla w morzu potrzeb. Dom wciąż nie nadaje się do zamieszkania. 

Nocujemy w przydomowej dobudówce. Nie poddajemy się, jednak problemy stale się piętrzą. Zbliża się zima, będzie jeszcze trudniej. Tymczasem wciąż trzeba spłacać kredyt hipoteczny wzięty na dom, którego już nie ma... Mój mąż robi co może, pracuje na budowie sam do utraty tchu, jednak przed nami wciąż jeszcze niezwykle długa droga.ale sami nie dajemy już rady. Pomóż, proszę!