Marta zmarła w wieku 11 lat. Przez całe życie była niepełnosprawna, nie chodziła, nie mówiła, nie siedziała , karmiona była sondą. Otoczona była miłością rodziców, którzy całkowicie poświęcili się opiece nad nią. Tato pracował zawsze zawodowo, mama opiekowała się córką. Wspaniali ludzie, wspaniały dom, Marta - pomimo niepełnosprawności - była zawsze uśmiechnięta i szczęsliwa. Rodzice nigdy nie prosili i nie proszą o wsparcie finasowe, ojciec jest niezwykle pracowitym człowiekiem, zawsze pracował. Taka cegiełka do pomniczka dla Marty będzie na pewno potrzebna...

Jestem nauczycielką Marty. Chodziłam do Niej na nauczanie indywidualne przez 5 lat. 20-go września był pogrzeb Martuni. Pożegnałam to niezwykłe dziecko bajką, którą dla Niej napisałam. Odczytałam ją w trakcie Mszy pogrzebowej....

„Ostatnia lekcja. Ostatnia bajka”. Dla Marty...

Wysoko w niebie mieszkał Król, najważniejszy ze wszystkich królów, najpotężniejszy! Jego królestwo było tak duże, jak żadne inne, a kto mieszkał w tym królestwie, był wielkim szczęściarzem. W królestwie tym żyła mała dziewczynka, bardzo wesoła, o dużych, pięknych i mądrych oczach. Ciągle pytała Króla o różne rzeczy, np. o to, dlaczego chmurki są niebieskie i takie mięciutkie, albo dlaczego pod chmurami jest ziemia i czy to prawda, że na ziemi ludzie noszą buty… Ona butów nie nosiła, skakała z chmurki na chmurkę na bosaka.

Pewnego dnia Marta, bo tak miała na imię dziewczynka, przyszła do króla i mówi: Królu kochany, wcisnęłam wczoraj głowę pod chmurkę, bo bardzo chciałam zobaczyć jak żyją ludzie na ziemi i zobaczyłam dwoje ludzi, którzy szli za rękę. Królu, Króleńku mój kochany, jak oni tak szli, to w pewnym momencie podnieśli głowy do góry i chyba mnie zobaczyli! I uśmiechnęli się do mnie, a mnie aż się gorąco zrobiło z radości. Królu kochaniutki, królu mój drogi… mnie się wydaje, że to … moi rodzice…..

Król uśmiechnął się do Marty, sprawdził coś w swoich ważnych księgach i powiedział: -więc chciałabyś dziecko za mieszkać na ziemi? - Tak królu, bardzo tego pragnę…. - A czy wiesz, rzekł król, że jeśli pójdziesz tam mieszkać, to nie będziesz mogła chodzić, bo będziesz miała chore nogi? - To nic królu, ja chcę tam mieszkać, bo pokochałam swoich rodziców. - I mówić też nie będziesz mogła, dodał król z wielką powagą. - To nic, ja chcę iść do nich, najlepiej już teraz, od razu. -Zgoda więc, rzekł Król. Pozwalam Ci iść mieszkać na ziemi do chwili, aż z małej dziewczynki zacznie się z ciebie robić panienka. Wtedy wrócisz do królestwa i wszystko nam opowiesz.

Oczy rozbłysły dziewczynce z radości, zerwała kilka kwiatków z obłokowego ogródka, uścisnęła Króla i fruuuuuu sfrunęła na ziemię. Mieszkała tam przez jedenaście lat w wielkim szczęściu, a gdy wróciła do królestwa, tak mówiła do króla: - Królu kochany, mówiłeś, że nie będę chodziła, bo moje nogi będą chore! Tak było, ale nie musiałam chodzić, bo tato nosił mnie na rękach. Uprzedzałeś, że nie będę potrafiła mówić i tak też było. Ale nie musiałam mówić, bo mama i tato rozumieli co chcę im powiedzieć. Wystarczyło, że spojrzeli w moje oczy. Miałam najcudowniejsze życie, miałam wszystko to, co każde dziecko mieć powinno. Wielką miłość moich rodziców. Dziękuję ci Królu, że pozwoliłeś mi z nimi zamieszkać. Teraz biegając po chmurkach będę czekała na nich tu, bo obiecali, że kiedyś do mnie przyjdą i wtedy zamieszkamy razem na zawsze… Jestem szczęśliwa, bo kocham swoich rodziców, a oni kochają mnie.

Zielonka, 20 września 2018r