Jestem Filip, mam dwadzieścia jeden lat i moim marzeniem jest odrobina niezależności. Od urodzenia zmagam się z porażeniem mózgowym w wyniku którego nie kontroluję odruchów kończyn: moje funkcjonowanie jest zależne od sprzętów rehabilitacyjnych, wyrobów ortopedycznych i pomocy innych ludzi. Korzystam z wózka inwalidzkiego, którego niestety sam nie prowadzę.

Lekarze nie dawali mi szans. Moja mama, która wychowała mnie sama zrobiła wszystko, żebym w jakimkolwiek stopniu mógł funkcjonować. Poświęciła na to całe lata. Jej wielką zasługą jest to, że wypowiadam słowa, że poruszam dłońmi. Nie są to tak wprawne ruchy, żebym mógł posługiwać się piórem a tym bardziej prowadzić wózek, ale są na tyle skuteczne, że gdy jestem zbyt słaby, by mówić, wskażę.

Mimo uporu i wysiłku, który włożyła moja mama nie udało jej się pokonać najtrudniejszej bariery mojego ciała. Nie potrafię utrzymywać ciała w pionie nie siedzę nie chodzę i nie kontroluję ruchów kończyn. Gdybym stał na własnych nogach byłbym wysokim facetem. Gdyby ciało się mnie słuchało nie wyrzucałbym rąk i nóg na boki. Niestety, mimo że bardzo się staram, nie jestem nad tym w stanie zapanować.

Otaczają mnie bardzo życzliwi ludzie. Wszyscy się starają i wymyślają sposoby, jak ułatwić mi, bądź umożliwić wyjście z domu i dojazd gdziekolwiek. Ale ja się już poddaję. Nie mam siły.

Bardzo mi zależy, aby nie być tak dużym ciężarem dla moich bliskich.

Jedynym rozwiązaniem do przemieszczania mnie gdziekolwiek (lekarz, ZUS, który systematycznie mnie wzywa, nie wspominając o zwykłym wyjściu do ludzi) jest auto przystosowane do przewozu osób niepełnosprawnych na wózku.

Jestem ciężki, moje ciało jest praktycznie bezwładne, a jeszcze do tego spastyczne. Posadzenie mnie do normalnego auta, praktycznie jest niemożliwe. W czasie takiego transportu moje ciało leci na wszystkie strony, sam nie mogę siedzieć bez wózka podtrzymującego moje ciało

Auto dla wielu brzmi jak fanaberia. Dla mnie to otwarcie drzwi do jakiejkolwiek normalności i świadomość, że staję się mniejszym ciężarem dla bliskich. Otrzymuję niewielką rentę,która w części pokrywa moje potrzeby życiowe. A bardzo bym chciał, żebym nie tylko ja, ale i najbliżsi mogli w końcu poczuć swobodę w realizacji moich podstawowych czynności życiowych. Dlatego zwracam się z prośbą o choćby najmniejsze wpłaty. Każda z nich zbliża mnie do posiadania tego, co dla wielu jest czymś zwyczajnym i ogólnodostępnym – do mnie natomiast namiastka niezależności.

Samochód przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych na wózku jest bardzo drogi, a mojej mamy wychowującej samotnie mnie i moją siostrę , nie stać na tak duży wydatek.

Zakupiony samochód PEFRON sfinansuje mi w 75%, warunkiem jest moja wpłata własna, która i tak przekracza moje możliwości finansowe.

Druga taka okazja może już się nie powtórzyć, a czas dział na moją niekorzyść, gdyż umowa wkrótce wygaśnie.

Jeśli zdecydowaliście byście się Państwo na wpłatę, poniżej podaję nr mojego konta, a w tytule wpłaty proszę wpisać „Auto dla Filipa”

Moja mama będzie w stanie udokumentować przekazane kwoty.