Niedługo minie 20lat odkąd azyl jest w tym miejscu ( wcześniej Majka z psami mieszkała w Rzeszowie). Wszystko od zera budowali swoimi rękami, za swoje pieniądze. Kojce, wybiegi, izolatka, wszystko. Robienie zdjęć adopcyjnych psom telefonem sąsiada. Po mięso dla psów Adaś jeździł rowerem, 15km w 1 stronę. Droga.. Od asfaltu ponad kilometr wybojów, błota, zimą śnieg po kolana. A potem były lata ratowania zwierzaków na większą skalę, z różnych rejonów Polski. Tych najbiedniejszych, które na nic liczyć nie mogły. 

Wiele osób które prosiły o pomoc i znalazły ja w Azylu obiecywały dożywotnie wyżywienie dla pieska któremu wyprosili miejsce no i na obietnicach się kończyło:( a niektore psiaki sa do tej pory... Przez dobre 10lat adopcji było ponad 100 rocznie.

 A wszystko w starym domu, bez gazu, kanalizacji. Wielu zwierzakom pomogli, i wielu ludziom. Jedyną zapłatą była satysfakcja i radość kiedy ktoś dziękował po adopcji za super przyjaciela.

Dziś, kiedy od 3lat Majka została sama z 20 nieadopcyjnymi psami właściwie tylko kilka osób pamięta. Jest strasznie ciężko,. Majka stara się jakoś sobie radzić ale 20 psów do wykarmienia to dużo. A to tylko 1 z wydatków. Zdrowie i siły po tylu latach ciężkiej fizycznej pracy w takich warunkach, bez choćby 1 dnia urlopu, bardzo mocno szwankują. Idzie zima a tu zero zapasów karmy, prawie zero suchego opału ( ten który jest to przyniesione z lasu suche konary).