Zamknięcie sprzyja wejściu w stan wegetacji, emocjonalnego marazmu, rezygnacji. Część osadzonych poddaje się temu i jedynie czeka na zakończenie wyroku. Niektórym udaje się odnaleźć chęci do życia i rozwijania swoich pasji.

„To szereg podjętych decyzji doprowadził mnie tu gdzie jestem, a nie niefortunne ułożenie gwiazd albo zrządzenie losu, chociaż właśnie tak wmawiałem sobie przez pierwsze lata wyroku, zanim poukładałem sobie wszystko. Wcześniej moja głowa była jak księgarnia zdemolowana żywiołem, z tym że to ja sam byłem kataklizmem swego losu niszczącym stopniowo wszystko wokół siebie. Miałem 20 lat i byłem zagubionym i pochłoniętym przez nałóg głupcem. Teraz gdy patrzę na to z perspektywy czasu, winą obarczam wyłącznie siebie. Chociaż wyrządziłem wiele cierpienia bliskim mi osobom, wybaczam sobie.” -R.

Jesteśmy grupą studentów Warszawskiej Szkoły Filmowej i aktualnie pracujemy nad dokumentem, który opowiada historię osadzonych w zakładzie karnym. Filmem nie usprawiedliwiamy czynów dokonanych przez bohaterów, nie oceniamy ich, pokazujemy ich teraźniejszość i obecne zmagania.

W tym momencie część zdjęć do naszego filmu została już zrealizowana. Przed nami jednak jeszcze klika dni zdjęciowych do finalizacji tego okresu i przystąpienia do postprodukcji. Pieniądze, która uda nam się zebrać przeznaczymy na:

-opłacenie dojazdów do Zakładu Karnego w Opolu Lubelskim, gdzie realizujemy zdjęcia;

-wynajem niezbędnego sprzętu filmowego;

-jakościowy proces postprodukcji;

-plakat artystyczny dla naszego filmu.

Sama realizacja jest dla całej naszej ekipy ogromną lekcją i doświadczeniem, nie tylko w ramach szkolnej edukacji i pracy filmowca. Rozwija nasze spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość – uczy empatii, cierpliwości, zrozumienia. Chcemy by doświadczenie oglądania naszego filmu było równie cenne i wartościowe dla widzów, jak dla nas jest jego tworzenie.

Serdecznie dziękujemy za wsparcie i wiarę w nasz film!