"Nigdy bym się nie spodziewała, że będzie mnie chciał zabić własny cycek."

Kiedy usłyszałam diagnozę: nowotwór piersi + podejrzenie przerzutów do węzłów, świat mi się nie zawalił. Po prostu pomyślałam, że to jakiś okrutny żart, pomyłka. Przecież regularnie się badałam, robiłam USG piersi i cytologię. Starałam się zdrowo odżywiać i nie zaniedbywać aktywności, na ile pozwalała mi przewlekła, upierdliwa choroba stawów - ZZSK, która objawiła się kilka lat wcześniej.

Minął rok. Wciąż żyję i dziękuję za to każdego dnia. Wróciłam do pasji i zajęć, które kiedyś lubiłam. Nawet w chorobie trzeba marzyć i stawiać sobie cele.

Nie zdaję się na medycynę konwencjonalną. Podjęłam kosztowną terapię alternatywną i regularną suplementację, również środkami niedostępnymi w Polsce. Miesięczny koszt kuracji przekracza jednak znacznie nasze możliwości finansowe. Przez skutki uboczne terapii musiałam zrezygnować z części zleceń. Sporo pieniędzy pokrywa też diagnostyka, którą w dużej mierze wykonuję prywatnie (czas!) i przejazdy.

Nie poddaję się, ale wizja życia na ciągłej krawędzi, w niepokoju, czy uda się zdobyć pieniądze na kolejne miesiące zmagań z tym podstępnym, nieobliczalnym paskudą, trochę mnie przeraża.

Dziękuję za każdą, nawet drobną wpłatę, bo każda z nich to dla mnie okruch nadziei i motywacja, żeby nie składać broni.

Chciałabym móc napisać w dniu zakończenia tej zbiórki, czyli w moje 45 urodziny, że wciąż żyję, również dzięki Wam.