Mój mąż ma na imię Zenek, ma 50 lat i jest ojcem dwójki dzieci. Jak większość osób tutaj, nie spodziewaliśmy się, że przyjdzie nam kiedyś prosić o Waszą pomoc, ale życie pisze swoje scenariusze… 

Mój mąż jest terapeutą i większość swojego życia zawodowego zajmował się pomocą osobom niepełnosprawnym. Pracował także jako wychowawca w Młodzieżowym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym z młodzieżą niedostosowaną społecznie. Później pracował jako terapeuta osób z niepełnosprawnością intelektualną w Warsztatach Terapii Zajęciowej najpierw w Mokrzeszowie, a później w Lublinie, gdzie niestety musiał zakończyć swoje powołanie zawodowe ze względu na stan zdrowia. Jako ojciec stanął też na wysokości zadania, kiedy urodziła nam się Kasia jako skrajny wcześniak (30 tydzień), ważyła tyle co paczka cukru. Wymagała intensywnej i systematycznej rehabilitacji różnymi metodami, Zenek aktywnie uczestniczył w terapii Kasi. Nasza córka ma zdiagnozowane mózgowe porażenie dziecięce.

Teraz sam zmaga się z niepełnosprawnością. We wrześniu 2017 roku zdiagnozowano u niego szpiczaka mnogiego - nowotwór złośliwy układu krwiotwórczego. Przeszedł wiele cykli chemioterapii oraz w 2019 roku dwa autoprzeszczepy szpiku i wydawało się, że leczenie i jego walka z chorobą powoli zaczynają przynosić efekty.

Niestety, pod koniec roku 2020 wykryto u niego poważne uszkodzenie kręgosłupa, polegające na ucisku na rdzeń kręgowy. Stopniowo zaczął tracić czucie w rękach i jego palce stały się niewładne. Konieczna była skomplikowana operacja, która na początku dawała nadzieję na poprawę. Mimo intensywnej rehabilitacji jego zdrowie zaczęło się drastycznie pogarszać i nie minęło nawet pół roku, a lekarze podjęli decyzję o następnej operacji o wiele bardziej skomplikowanej niż pierwsza. Niestety nie wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami i po operacji stan zdrowia mojego męża znacznie się pogorszył. Po zabiegu stracił całkowitą władzę w obu rękach, a także częściowo w nogach i konieczna była długa rehabilitacja na oddziale w Szpitalu Neuropsychiatrycznym w Lublinie, która nastąpiła zaraz po wypisaniu z Lubelskiego Centrum Onkologii. Niestety czas działa na jego niekorzyść. W czerwcu 2022 roku mój mąż podjął się rehabilitacji w miejscowości Tajęcina. Dzięki intensywnym i kosztownym rehabilitacjom, udało mu się wzmocnić mięśnie klatki piersiowej oraz mięśnie nóg, ale jego ręce nadal są niewładne.

W ciągu kilku miesięcy stał się zależny od pomocy najbliższych w najbardziej podstawowych czynnościach życiowych, w których największym wsparciem jestem ja i dzieci. Od jakiegoś czasu korzysta z rehabilitacji domowej oraz z usług asystenta osoby niepełnosprawnej. Pomimo naszych wysiłków i ciężkiej pracy, w ciągu ostatnich tygodni zaczął tracić władzę w nogach, więc nadal czeka go dalsza rehabilitacja. Ostatnie badania i konsultacja z lekarzem wykazały, że czeka go jeszcze jedna operacja kręgosłupa szyjnego.

Zenek zawsze był tym, który się nie poddaje. Jako terapeuta pomagał osobom niepełnosprawnym, jako ojciec był przy córce pomagając w jej rehabilitacji i zawsze ją wspierał. Teraz Kasia ma 16 lat i jest wspaniałą dziewczyną, która w miarę swoich możliwości pomaga mu w codziennym życiu.  

Całe życie staraliśmy się pomagać innym, teraz to my prosimy o Waszą pomoc. Okazuje się, że nasze skromne środki finansowe w żaden sposób nie wystarczą na kolejne cykle rehabilitacji, które w obecnych czasach mocno podrożały. Koszty leków oraz niezbędnego sprzętu rehabilitacyjnego, również stanowią ogromne obciążenie dla naszego skromnego budżetu. Co więcej, musimy przystosować nasze niewielkie mieszkanie do potrzeb osoby niepełnosprawnej ruchowo. Każda najmniejsza wpłata ma znaczenie. Mamy wielką nadzieję, że dzięki Waszemu wsparciu mój mąż będzie mógł jeszcze kiedyś pójść na spacer z rodziną i będzie w stanie pojeździć z synem rowerem. Głęboko wierzymy, że mu się uda.