Piotr urodził się w 1994 roku. Był zdrowym, radosnym i zdolnym dzieckiem. Do czasu aż 5 stycznia 2001 roku uległ ciężkiemu wypadkowi. Wracał ze szkoły i został potrącony przez samochód, który jechał z nadmierną prędkością. Do szpitala został przetransportowany śmigłowcem. Był w stanie bardzo ciężkim, nieprzytomny przez sześć tygodni. Przez długi czas lekarze walczyli o jego życie. Przeżył. Ale jako ciężko niepełnosprawne dziecko. Po odzyskaniu przytomności nie mówił, nie chodził, był karmiony sondą. Wszystkich funkcji życiowych uczył się od początku jak małe dziecko. Ja, jako matka musiałam poświęcić cały swój czas, także czas na wychowanie starszych synów, dla Piotra. Po to aby mógł, chociaż częściowo, odzyskać zdrowie. Wieloletnia rehabilitacja, możliwa dzięki ludziom dobrej woli i naszej determinacji dała rezultaty. Dziś Piotr ma 27 lat. Nadal jeździ na wózku inwalidzkim, ale potrafi już samodzielnie przejść parę kroków, potrafi też się komunikować. To dużo, ale jednak wciąż za mało by mógł samodzielnie żyć.

Mieszkamy w dwóch małych pokojach, na 48 m kwadratowych w cztery osoby plus pies. (Piotr korzysta z dogoterapii). Mieszkamy na pierwszym piętrze w domu bez windy. Dlatego każde wyjście z domu to droga przez mękę. Od dwudziestu lat opiekuję się Piotrem 24 godziny na dobę. Dźwigam, kąpię, karmię, przebieram, pomagam przy chodzeniu, pcham wózek inwalidzki, robię wszystko czego on potrzebuje. Robię to z miłości i nie narzekam. Ale niestety moje zdrowie jest coraz słabsze. W bieżącym roku przeszłam operację chirurgiczną, mam bardzo duże zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Lekarze nie pozwalają mi dźwigać i tak intensywnie pracować bo to zagraża mojemu zdrowiu. Na razie jednak nie mam wyjścia.

Dla Piotra chcielibyśmy wybudować choćby najmniejszy, ale parterowy domek, żeby mógł dalej żyć, ćwiczyć, a nie być uwięzionym i zależnym od schorowanych rodziców. Nie mamy jednak takich możliwości żyjąc z jednej pensji. Pracuje tylko ojciec Piotra, ja się nim opiekuję i nie mogę podjąć pracy zarobkowej.

Zwracamy się więc do każdego, kto mógłby nam pomóc,  choćby niewielkim datkiem na konto Piotra. To jedyny sposób na uzbieranie przez nas potrzebnej kwoty, póki jeszcze żyjemy i możemy pomóc mu zabezpieczyć przyszłość gdy Nas zabraknie aby nasz syn mógł samodzielnie żyć.

Piotr Różeński wraz z Rodzicami Tatianą Różeńską i Zbigniewem Różeńskim

Piotr s-a născut în 1994. Era un copil sănătos, fericit și talentat. Până la 5 ianuarie 2001, el a avut un accident grav. S-a întors de la școală și a fost lovit de o mașină care circula cu viteză excesivă. A fost transportat la spital cu elicopterul. Era în stare foarte gravă și stat in coma timp de șase săptămâni. Medicii au luptat pentru viața lui pentru o lungă perioadă de timp. A supraviețuit. Dar ca un copil cu handicap grav. După ce și-a recăpătat cunoștința, nu a vorbit, nu a mers, a fost hrănit cu un tub. În copilărie, a învățat de la început toate funcțiile vieții. Ca mamă, a trebuit să-mi petrec tot timpul crescându-mi fiii mai mari si pe Piotr. Pentru ca el să se poată recupera cel puțin parțial. Mulți ani de reabilitare, posibilă datorită unor doctorii, terapeuti minunati și determinării noastre, au adus rezultate. Astăzi Piotr are 27 de ani. El este încă într-un scaun cu rotile, dar poate face câțiva pași singur și, de asemenea poate comunica. Este mult, dar totuși nu este suficient, să poți trăi independent. Locuim în două camere mici, 48 de metri pătrați pentru patru persoane plus un câine. (Piotr folosește terapia cu câini). Locuim la primul etaj într-o casă fără lift. De aceea, fiecare ieșire de acasă este o tortură. Îl îngrijesc pe Piotr nonstop de douăzeci de ani. Ridic, ai fac baie, al hrănesc, al schimb, ajut la mers, împing scaunul cu rotile, fac orice este nevoie. O fac din dragoste și nu mă plâng. Dar, din păcate, sănătatea mea devine din ce în ce mai slabă. Anul acesta am fost operat și am modificări degenerative foarte mari pe coloana vertebrală. Medicii nu-mi permit să mai ridic și să lucrez atât de intens, deoarece îmi pune sănătatea în pericol. În acest moment, însă, nu am de ales. Pentru Piotr dorim, de asemenea, să construim cea mai mică casa fara trepti si obstacole , astfel încât să poată continua să trăiască și să se mute singur,sa nu fie dependent de părinții săi bm. Cu toate acestea, nu avem astfel de oportunități pentru ca traim cu un salariu. Numai tatăl lui Piotr lucrează, eu am grijă de el și nu pot lucra. Așa că ne îndreptăm către oricine ne-ar putea ajuta, chiar și cu o mică donație din contul lui Piotr. Acesta este singurul mod în care putem colecta suma necesară pe parcursul vieții noastre și să-l ajutăm să asigure viitorul, astfel încât fiul nostru să poată trăi independent. Piotr Różeński cu părinții săi Tatiana Różeńska și Zbigniew Różeński

Piotr wurde 1994 geboren. Er war ein gesundes, fröhliches und talentiertes Kind. Bis zum 5. Januar 2001 hatte er einen schweren Unfall. Er kam von der Schule zurück und wurde von einem Auto angefahren, das mit überhöhter Geschwindigkeit fuhr. Er wurde per Hubschrauber ins Krankenhaus transportiert. Er war in einem sehr ernsten Zustand und war sechs Wochen lang bewusstlos. Lange Zeit kämpften die Ärzte um sein Leben. Er überlebte. Aber als schwerbehindertes Kind. Nachdem er das Bewusstsein wiedererlangt hatte, sprach er nicht, ging nicht, wurde mit einer Sonde gefüttert. Als kleines Kind lernte er von Anfang an alle Funktionen des Lebens. Als Mutter musste ich meine ganze Zeit, auch die Zeit, um meine älteren Söhne zu erziehen, für Piotr aufwenden. Damit er sich zumindest teilweise erholen konnte. Viele Jahre der Rehabilitation, die dank Menschen guten Willens und unserer Entschlossenheit möglich waren, brachten Ergebnisse. Heute ist Piotr 27 Jahre alt. Er sitzt noch im Rollstuhl, kann aber ein paar Schritte alleine gehen und auch kommunizieren. Es ist viel, aber immer noch nicht genug, um unabhängig zu leben.

Wir leben in zwei kleinen Zimmern, 48 qm für vier Personen plus einen Hund. (Piotr verwendet Hundetherapie). Wir wohnen im ersten Stock in einem Haus ohne Aufzug. Deshalb ist jeder Ausgang von zu Hause eine Qual. Seit zwanzig Jahren kümmere ich mich rund um die Uhr um Piotr. Ich hebe, bade, füttere, ziehe mich um, helfe beim Gehen, schiebe den Rollstuhl, mache alles, was es braucht. Ich tue es aus Liebe und beschwere mich nicht. Aber leider wird meine Gesundheit schwächer. Dieses Jahr habe ich mich einer Operation unterzogen, ich habe sehr große degenerative Veränderungen an meiner Wirbelsäule. Ärzte erlauben mir nicht so intensiv zu heben und zu arbeiten, weil es meine Gesundheit gefährdet. Im Moment habe ich jedoch keine Wahl.

Für Piotr möchten wir auch das kleinste, aber einstöckige Haus bauen, damit er weiter leben und sich bewegen kann und nicht gefangen und von seinen kranken Eltern abhängig ist. Wir haben jedoch keine solchen Möglichkeiten, von einem Gehalt zu leben. Nur Piotrs Vater arbeitet, ich kümmere mich um ihn und kann nicht arbeiten.

Also wenden wir uns an jeden, der uns helfen könnte, auch mit einer kleinen Spende auf Piotrs Konto. Nur so können wir zu Lebzeiten den nötigen Betrag einsammeln und ihm helfen, die Zukunft zu sichern, damit unser Sohn selbstbestimmt leben kann.

Piotr Różeński mit seinen Eltern Tatiana Różeńska und Zbigniew Różeński

English below:

Piotr was born in 1994. He was a healthy, joyful and talented child. Until January 5, 2001, he had a serious accident. He was returning from school and was hit by a car that was driving at excessive speed. He was transported to hospital by helicopter. He was in a very serious condition, unconscious for six weeks. For a long time, doctors fought for his life. He survived. But as a severely disabled child. After regaining consciousness, he did not speak, did not walk, was fed with a probe. He learned all the functions of life from the beginning as a small child. As a mother, I had to devote all my time, including the time to raise my older sons, for Piotr. So that he could, at least partially, recover. Many years of rehabilitation, possible thanks to people of good will and our determination, brought results. Today Piotr is 27 years old. He is still in a wheelchair, but he can walk a few steps on his own, and he can also communicate. It is a lot, but still not enough for him to live independently. We live in two small rooms, 48 ​​square meters for four people plus a dog. (Piotr uses dog therapy). We live on the first floor in a house with no elevator. Therefore, every exit from home is a torment. For twenty years I have been looking after Piotr 24 hours a day. I lift, bathe, feed, change clothes, help with walking, push the wheelchair, do everything it needs. I do it out of love and I don't complain. But unfortunately my health is getting weaker. This year I have undergone a surgical operation, I have very large degenerative changes in my spine. Doctors do not allow me to lift and work so intensively because it endangers my health. For now, however, I have no choice.

For Piotr, we would like to build even the smallest, but one-story house, so that he could continue to live and exercise, and not be trapped and dependent on his ailing parents. However, we do not have such opportunities living on one salary. Only Piotr's father works, I look after him and I cannot work.

So we turn to anyone who could help us, even with a small donation to Piotr's account. This is the only way for us to collect the necessary amount while we are still alive and we can help him secure the future when we run out so that our son can live independently.

Piotr Różeński with his parents Tatiana Różeńska and Zbigniew Różeński