Mam na imię Asia i mam 31 lat. Jestem szczęśliwą mamą i żoną. Gabrysia urodziła się 3,5 roku temu, Leon 11 miesięcy temu.

Od urodzenia choruję na wadę wrodzoną o nazwie artrogrypoza. Dość szybko rozpoczęta walka o moją samodzielność przyniosła efekty- poruszam się samodzielnie. Poszłam na studia do innego miasta, zrobiłam prawo jazdy, poznałam męża, mam dzieci, a od niedawna zaczęłam też rozwijać się zawodowo,zaczynając przygodę z thermomixem. Oprócz tego realizuje się w swojej pasji - pisaniu i fotografii.

Co jakiś czas jednak, choroba przypomina mi, że wszystko co wypracowałam nie jest na zawsze i mój stan może ulec pogorszeniu. Tak też się stało. Na lewej stopie poruszam się na palcach. Przez 31 lat tak funkcjonowałam i to działało. Do czasu. Przez to patologiczne ustawienie staw skokowy zaczął mnie boleć. Na początku myślałam, że po prostu przetrenowałam się, chodząc na spacery z wózkiem. Gdy odpoczynek nie pomógł, udałam się do ortopedy. Zdjęcia rtg pokazały, że staw jest już w złej kondycji. Ból będzie się tylko pogłębiać.

Jedyną opcją jest operacja-wycięcie kawałka stawu, ustawienie stopy całej na podłożu i usztywnienie tego specjalnym drutem.

Ze względu na czas oczekiwania oraz obecną sytuację, zarówno związaną z covid, jak i posiadaniem małych dzieci, jestem zdecydowana podać się jej w prywatnym szpitalu, gdzie operacje wykona mój ortopeda, który leczy mnie od dziecka. Operacja ma odbyć się 15 kwietnia i na drugi dzień mam już być w domu, ze swoimi dzieciakami.

Mój synek zaraz zacznie biegać, a ja nie będę mu mogła towarzyszyć, bo ból wyłącza mnie z dotychczasowej aktywności.

Całe życie walczyłam, żeby być samodzielną i będę nią nadal. Niestety teraz nie jest to możliwe, przez ból towarzyszący poruszaniu się muszę mieć ciągłą pomoc męża lub innej osoby.

Po operacji będzie konieczna intensywna rehabilitacja, minie trochę czasu bym doszła do sprawnego przemieszczania się, ale najważniejsze, że już nie będzie boleć!