Cześć,

Pod koniec grudnia 2024 r., dokładnie 30.12 mój brat Łukasz został znaleziony w swoim mieszkaniu na Malcie. Miał płytki oddech, słaby puls i opuchniętą, zaczerwienioną twarz. Jego policzki pokrywała warstwa wymiocin. Nie reagował na komunikację i było jasne, że walczy o każdy następny oddech. Natychmiast zostało do niego wezwane pogotowie a on sam został przetransportowany ambulansem do największego szpitala państwowego "Mater Dei", obok którego mieszkał. Już po pierwszych badaniach okazało się, że doznał bardzo rozległego wylewu krwi do mózgu, co poskutkowało natychmiastową decyzją o przygotowania Łukasza do operacji która miała zatamować krwawienie z uszkodzonego naczynia. Ponadto w jego płucach znajdowały się wymioty, którymi nieświadomie się zakrztusił, co spowodowało u niego infekcję bezpośrednio zagrażającą życiu. Lekarze na oddziale intensywnej terapii już w pierwszej rozmowie przekazali nam, że rokowania są złe i należy spodziewać się najgorszego.

W następnych dniach na jego mózgu przeprowadzono łącznie 3 próby zatamowania krwawienia. Dopiero ostatnia próba okazała się skuteczna, co miało związek głównie z charakterystyką budowy jego naczyń krwionośnych. Niemal równolegle w jego głowie lekarze umieścili specjalny dren, który na bieżąco odsączał nadmiar niechcianej krwi, która nadal zagrażała jego życiu. Dopiero po kilku dniach od operacji jego stan oszacowano jako stabilny, bez bezpośredniego zagrożenia życia.

Dnia 17 stycznia podjęto pierwsze próby wybudzania go ze śpiączki farmakologicznej i okazało się, że Łukasz nie jest sparaliżowany, że prawidłowo reaguje na "testy" motoryczne. Dało to pierwsze nadzieje, że krwawienie nie spowodowało w jego mózgu spustoszenia i być może będzie dla niego szansa na powrót do normalnego życia.

Dziś po ponad półtoramiesięcznej walce Łukasz stanął przed szansą wywalczenia swojego dawnego życia. Aby to osiągnąć musi przejść przez specjalistyczną rehabilitację psychoterapeutyczną oraz fizjoterapeutyczną.