Moje problemy ze zdrowiem zaczęły się 14 lat temu. Wtedy lekarze potwierdzili u mnie SM, czyli stwardnienie rozsiane. Oczywiście diagnoza była dla mnie szokiem, ale na początku funkcjonowałam w miarę normalnie. Pracowałam w jednym z kieleckich szpitali, robiłam zakupy czy jeździłam na rowerze. Udało mi się zakwalifikować do jednego z programów badań klinicznych, który miał spowolnić rozwój choroby. Do tego co 2-3 dni przyjmowałam domięśniowe zastrzyki.

Z czasem jednak choroba postępowała. Miałam coraz większe problemy z chodzeniem i innymi podstawowymi czynnościami. Niestety w 2017 r. po jednym z kolejnych już mocniejszych kilkudziesięciu upadków, złamałam szyjkę kości udowej. Trafiłam wtedy do szpitala i po dwóch operacjach na staw biodrowy, bo pierwsza nie do końca się udała, nie wstałam już na nogi. To automatycznie wykluczyło mnie z programu badań klinicznych.

Od tego czasu jestem przykuta do łóżka. W najprostszych czynnościach muszę liczyć na pomoc najbliższych. Cały czas przechodzę rehabilitację domową i szukam ośrodków, które pomogłyby mi wrócić do sił. Niestety w grę wchodzą tylko płatne zabiegi, bo nie mogę liczyć na żadną refundację leczenia.

Kilka tygodni temu dzięki pieniądzom uzbieranym z 1 proc. podatku udało mi się opłacić dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny w prywatnym Ośrodku Rehabilitacji Neurologicznej i Ortopedycznej w Krakowie. Przeprowadzone tam zabiegi sprawiły, że stan mojego zdrowia nieco się poprawił. Usłyszałam od lekarzy, że kolejne turnusy znacznie zwiększyłby szansę na spełnienie mojego marzenia i wstanie z łóżka. Jest tylko jeden problem – koszt jednego, dwutygodniowego pobytu w krakowskim ośrodku wraz z opiekunem to około 14. tys. zł. Mnie i moich najbliższych po prostu nie stać na opłacenie kolejnych turnusów, dlatego proszę Was o wsparcie.

Nawet symboliczna wpłacona przez Was kwota, może sprawić, że niebawem uda mi się zebrać sumę potrzebną do opłacenia przynajmniej dwóch turnusów. Proszę Was, pomóżcie mi znowu stanąć na nogi i pójść na spacer! Liczę na Wasze dobre serca!