Selenka obudziła się któregoś wieczora i stwierdziła, że nikogo przy niej nie ma. Nie ma mamy, brata, siostry, nie ma jedzonka, nawet pustej miseczki do wylizania… „Co tu zrobić?” pomyślała mała koteczka. Skąd się bierze jedzonko do uciszenia wołającego brzuszka? Co zrobić, żeby było mi ciepło, jak przy kochanej mamusi, jeszcze nie tak dawno temu? I co to dziwnego kapie mi z noska i czemu oczka zachodzą tym mokrym? Czy to od tych oczek futerko moje jest takie mokre? Czy to może od tych białych kropeczek, które tak cichutko lecą z góry ma moje trzęsące się ciałko?

Selenka jest już w lecznicy. Zbieramy na pokrycie kosztów jej leczenia, odrobaczenia, szczepień i niezbędnych badań. Musimy wykluczyć wszystko to, co najgorsze, bo życiowy start kicia miała dość ciężki...

Ocalmy wspólnie ten smutny, rudy Listeczek. Niech Selenka już nigdy nie musi martwić się o jutro, jak na prawdziwe kociątko przystało.