Jeszcze pójdę w góry... Historia życiem pisana a mija już prawie rok... a ja wciąż walczę... Rehabilituję stopę, łydkę, udo i kręgosłup. Pół roku unieruchomienia daje w kość fizycznie i psychicznie. Jestem po trzech operacjach stopy. Zaczęło się nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności. Sprzątając u syna na grobie latem 15 sierpnia 2018 roku, pół szklanego zużytego znicza, odspoiło się od reszty i wbiło mi się w stopę. Na początku myślałam, że to nie krew, że to farba ze znicza. Potem okazało się, że krwawię i to mocno. Zanim dojechałam do szpitala mój mąż zdjął z siebie koszulkę i zrobił mi prowizoryczny opatrunek, na izbie przyjęć koszulka była cała mokra. W szpitalu okazało się, że znicz uszkodził mi ścięgno prostownika palucha lewego, czyli... operacja. Zabieg miał być szybki i po trzech miesiącach miałam zapomnieć o zdarzeniu. Niestety... Po trzech miesiącach i szukania pomocy już na własna rękę okazało się, że ścięgno nie zostało zszyte podczas pierwszego zabiegu. Kikuty się rozeszły i trzeba było zrobić przeszczep ścięgna - druga operacja. Kolejne usztywnienie nogi spowodowało mocne przykurcze w całej nodze i stopie. Po zdjęciu unieruchomienia i rehabilitacji okazało się, ze noga nie rehabilituje się. Zrosty były tak silne, że w zasadzie USG dopiero pokazało czy operacja przeszczepu się udała. Udała się ale noga dale była niesprawna. Zapadła decyzja o wycięciu bliznowców. Lekarz po operacji stwierdził, że jestem rzadkim przypadkiem, gdzie robią się tak twarde bliznowce. Miała nastąpić szybka rehabilitacja, czyli na następny dzień chodzić chodzić chodzić....Niestety. Po operacji zrobił się ogromny krwiak, co oznaczało leżenie dwa tygodnie i sączącą się ranę przez dłuższy czas. Szwy zdjęto tez z opóźnieniem. Aktualnie stopa posiada zrosty na całej długości gdyż tak przebiega cięcie. Ciągle się rehabilituję, walcząc o sprawność palucha, który ma wpływ na całą postawę ciała. Nie zgina się i ma niewielki zakres pracy w górę. Nie zgina się też na paliczku.