Szanowni Panstwo,

Nasz dom od niedawna tętni życiem. Tetni szczęściem przez łzy, ponieważ dał schronienie osobom z bombardowanej Ukrainy. Łącznie mamy pod naszą opieką 25 osób.

Tydzien po wybuchu wojny mieliśmy u siebie już 7 uchodźców, dzień później zgodziliśmy się na przyjęcie kolejnych.

Decyzje podjęliśmy po jednym z telefonów, gdy spanikowana rodzina o 5 rano zadzwoniła i spytała czy mogą przyjechać. To było tuż po tym jak niedaleko ich domu wybuchła bomba, a błysk widzieli z okien. Odpowiedzieliśmy -przyjeżdżajcie!

Z pomocą ludzi dobrej woli w dwa dni uruchomiliśmy nieużywaną cześć domu, podłączyliśmy wodę i stworzyliśmy początkowe „normalne” warunki dla wszystkich.

Mężowie, a zarazem ojcowie naszych Ukrainek jeżdżą w Czerwonym Krzyżu i pomocy humanitarnej, niemal codziennie przekraczają granicę i wożą dary z Tomaszowa Lubelskiego w głąb swojej ojczyzny. Noce spędzają w schronach przeciwbombowych.

Pomaga nam bardzo dużo ludzi, ale mimo wszystko to nie wystarcza. W większości pod opieka są dzieci, do jednej matki przypada 2-4, wiec nie ma na dzień dzisiejszy mowy o tym, aby poszły do pracy. Starsze dzieci codziennie mają zdalne lekcje, nadawane ciagle z Ukrainy.

Przy takiej ilości osób zużywamy bardzo dużo pożywienia. Przecież wszyscy muszą jeść. :)

Nawet nie myślimy o rachunkach, które za niebawem przyjdą, bo mija prawie miesiąc od kiedy są u nas, a poza ludźmi dobrej woli nie pomaga nam nikt.

Poza uchodźcami w domu mieszka małżeństwo z nastoletnią córką i leżącą niepełnosprawną babcią. Żadne z nich z powodu opieki nad babcią nie pracuje.

Nasza działalność nie ogranicza się do pomocy uchodźcom mieszkającym u nas w domu. Jako lekarz weterynarii z pomocą moich koleżanek i kolegów z zawodu aktywnie pomagamy zwierzakom. Karma, którą otrzymujemy jedzie z Lublina, do Tomaszowa, a z Tomaszowa prosto do Lwowa, gdzie brat zaprzyjaźnionego lekarza rozwozi ją do okllicznychych potrzebujących zwierząt. 

Bardzo prosimy o najmniejsza nawet pomoc finansową, dzięki której będziemy mogli nadal pomagać uchodźcom.