Mój mąż ma na imię Piotr. W 2007 roku zdiagnozowano u niego Stwardnienie Rozsiane- chorobę nieuleczalną, która krok po kroku odbiera mu sprawność.

Kilka lat temu był zwyczajnym, silnym i sprawnym mężczyzną, który mógł opiekować się swoją rodziną. Teraz ma problem z poruszaniem się. Są dni, kiedy nie może sam podnieść się z łóżka. Zwykłe czynności stały się bardzo trudne do wykonania. Przez wiele lat walczył jak umiał. Dzięki temu chodził, ale dwa lata temu wszystko się zmieniło. Choroba stała się silniejsza, wepchnęła go na wózek inwalidzki, nie pozwoliła dłużej oszukiwać, że nic się nie dzieje. W chwili kiedy usiadł na wózek stracił szanse na leczenie eksperymentalne. Jednym z warunków leczenia w takich terapia jest to, żeby pacjent samodzielnie się poruszał. Każdy dzień to walka o sprawność, a bez leczenia i rehabilitacji jest na straconej pozycji.

Mąż kocha życie, bo mam dla kogo żyć. Mamy dwoje wspaniałych dzieci i wielu przyjaciół. Ja wspieram męża jak mogę. Na moje barki spadły wszystkie obowiązki. Piotr nie chce być tylko ciężarem dla mnie i dzieci. Bez rehabilitacji jego niesprawność pogłębia się. Mąż chcę jak najdłużej uczestniczyć w życiu rodzinnym, spędzać czas na świeżym powietrzu i jeździć z dziećmi na rowerze (ja na skuterze inwalidzkim). Chce sam wychodzić z domu i nie być więźniem czterech ścian.

Bardzo proszę o pomoc. Piotr w sobie siłę i nadzieję, że pokona tą chorobę i będzie mógł patrzeć jak dorastają nasze dzieci.

Mój mąż i ja wierzymy, że wygramy tą walkę. Doceniamy każdy dzień. Dzieci potrzebują taty, a ja męża. Ciągle walczymy o jego sprawność. Leki dają nam zawsze dużo nadziei, nadziei na lepsze jutro.

Edyta Szczepanik-Makuła-żona Piotra Makuły.