Cześć, nazywam się Zosia, mam 20 lat. Dystrofię obręczowo-kończynową (zanik mięśni) noszę w swoich genach od zawsze, ale pierwsze objawy uderzyły mnie w wieku 16 lat, wtedy też po raz pierwszy postawiono mi diagnozę (2017r.). 

Diagnoza doprowadziła do kolejnej choroby - depresji, z którą zmagam się do dziś. W leczeniu depresji wspomagam się terapią lekową, ale przy dystrofii niestety nie mogę liczyć na leki, ponieważ po prostu jeszcze nie istnieją. Ten fakt już od samego początku potęgował mój lęk o moje zdrowie i przyszłość. Mówiono mi, że jedyną terapią jest rehabilitacja, więc od pięciu lat nie poddaję się w ćwiczeniach, choć stopują rozwój choroby tylko częściowo. 

Mam 20 lat, marzenia i pasje, które chcę spełniać, bez ciągłej myśli, że moje ciało w końcu odmówi mi posłuszeństwa i nie będę wtedy staruszką, a nadal młodą kobietą. Chcę założyć rodzinę i móc z całą siłą swoich mięśni przytulać własne dzieciaki, psiaki i wspaniałych ludzi. 

Okazało się, że jest na to szansa. Terapia komórkami macierzystymi jest czymś nowym w medycynie, ale odnotowano rzeczywistą poprawę kondycji mięśni u osób, które chorują na dystrofię, leczących się w klinice Medical Magnus w Łodzi. To, jaką nadzieję przyniosła mi ta informacja, jest nie do opisania i jeśli na ten moment jest to jedyna szansa, na pomoc mojemu ciału i życiu, to czuję, że nie mogę jej przepuścić. 

Jako dzieciak, nigdy nie sądziłam, że w wieku 20lat nie będę mogła biegać, a wstanie z krzesła będzie trudne. Jako nastolatka nigdy nie sądziłam, że dotrwam do momentu, w którym jestem teraz. Jeśli od poprawy mojego stanu dzieli mnie 14tyś. złotych i 480 kilometrów, to proszę, pomóż mi tę barierę pokonać❤️