Zwracamy się z apelem do wszystkich ludzi o wrażliwych sercach. Oto historia naszej koleżanki.

W pewnym okresie swojego życia została samotną matką z dwojgiem dzieci. Pracowała w Domu Pomocy Społecznej więc zarobki nie wystarczały jej na utrzymanie domu. Wiele lat dorabiała dodatkowo opiekując się osobami starszymi. W pewnym momencie wraz z „przyjaciółką” postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i otworzyć własny dom opieki dla osób starszych. Zaciągnęła kredyt w wysokości 120 tys zł. pod hipotekę swojego starego domu. Okazało się, że zaufanie którym obdarzyła „przyjaciółkę” zrujnowało jej życie. Została wyeliminowana z interesu, zostając z długiem. Wspólniczka oficjalnie nie posiada żadnych dochodów, chociaż nadal prowadzi dochodowy interes. Nasza koleżanka od kilku lat spłaca 1000/m-c. Niestety co jakiś czas dochodzą dodatkowe koszty komornicze, których nie jest w stanie spłacać. Komornik ma zamiar zająć 60% jej dochodów.

W międzyczasie przyszedł na świat jej wnuk, który został porzucony przez matkę. Została rodziną zastępczą dla chłopca, w którego wychowaniu pomaga jej syn.

Na domiar złego kilka lat temu zachorowała na toczeń wielonarządowy, który stopniowo niszczy jej zdrowie i pochłania dodatkowe środki na leki.

Stoi przed wizją zabrania jej nieruchomości, co wiąże się z utratą prawa do sprawowania opieki nad wnukiem, który jest jej oczkiem w głowie.

Nie posiada żadnej rodziny oprócz synem, wnuka i córki, która jednak po porzuceniu dziecka nie utrzymuje z matką kontaktu.

Nie może liczyć na niczyje wsparcie. Jej matka zmarła, gdy ona miała 11 miesięcy. Obecnie jest zupełnie załamana, pozbawiona chęci do życia. Marzyła o lepszym życiu dla siebie i swoich dzieci. Stało się inaczej...

Wiara pokładana w drugim człowieku doprowadziła ją do ruiny nie tylko finansowej, ale także zdrowotnej. Niestety nerwy robią swoje i niszczą jej umysł i ciało. Nie możemy patrzeć jak znika uśmiech z jej twarzy, radość życia oraz chęć do niego.

Ona sama nie skarży się na swój los, a my nie prosimy o więcej niż możecie dać. Jednak mamy nadzieję, że choć trochę wspólnie jej pomożemy.