Przetrwanie przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej w jego domu - nie wystarczyło.

Ucieczka zaraz po ukończeniu 18 lat - nie wystarczyła.

Na koniec - postanowił (i) mnie zadłużyć.

A potem kontynuować poprzednie działania.

Nękać.

Żądać więcej.

Straszyć.

Nastawić przeciwko mnie krewnych, i kogo się tylko udało.

A ostatecznie - zgrywać ofiarę mojego zerwania kontaktów.

-----

Choć upadłość konsumencka, do której zmusiły mnie działania sławomira wasia, zakończyła się w styczniu - jej przedłużenie się o 3 dodatkowe lata i znaczące pogorszenie się mojego stanu zdrowia w ciągu ostatnich 2 - wycieńczyły mnie niestety finansowo.

Chwilowo nie posiadam nawet miejsca zamieszkania..

Gdy jednak uporać się z tym problemem - nadal nie będę posiadała żadnego "miejsca, do którego mogę pójść ZAWSZE".

Odkąd pamiętam - moim największym marzeniem jest posiadanie starego, zniszczonego (taniego) busa.

Nie chciałabym nigdy być zmuszona do zamieszkania w samochodzie. Ale świadomość posiadania kawałka przestrzeni, w której zawsze można się schować, w razie każdego zagrożenia/awarii, których niestety przez brak takiego miejsca mam zasobą... znacznie, znacznie... znacznie... za dużo... byłaby niezwykłą odmianą po 10 latach, odkąd po raz pierwszy - uslyszawszy od matki slawomira, że nie mogę do niej przyjść bo tak kazal sławomir, i jej nie wolno się sprzeciwić, a to że w takim razie będę zmuszona przenocować na ulicy jej nie obchodzi - pomyślałam "jestem bezdomna".

---

Czeka mnie też kolejna długa i wyczerpująca wojna prawna.

Ze względu na problemy zdrowotno-finansowe musiałam rozstać się jakiś czas temu z dotychczasową kancelarią.

Zarzuty są określone, materiały zebrane, właściwie wszystko czeka jedynie na nową - empatyczną i zaangażowaną, osobę adwokacką...

Nie może to jednak być "byle kto".

Sprawa jest zdecydowanie zbyt skomplikowana, a sławomir - najczęściej właśnie wykorzystując wiedzę prawniczą - atakuje zdecydowanie zbyt umiejętnie i agresywnie/intensywnie, by sprawę powierzyć komuś nieprzygotowanemu na tę walkę.

Jednocześnie nie mogę pozwolić sobie na dłuższe oczekiwanie, bo kolejne zarzuty zdążą się "przedawnić".

------

Nic nigdy nie było dla mnie tak trudne, jak przyjmowanie pieniędzy.

Głód, mróz, pleśń, robaki, samotność, agresywni wspollokatorzy/wlasciciele, brak jakiegokolwiek bezpieczeństwa - nigdy nie doskwierały mi nawet po malutkiej części tak, jak przeraża mnie branie, czy pożyczanie pieniędzy...

W końcu calutki okres dorastania spędziłam w domu, w którym żyło się właściwie wyłącznie "za cudze"...

- A to ukradzione, a to wyłudzone, a to "pożyczone" ale bez poczuwania się kiedykolwiek do spłaty...

Wasie przetracili tak kwoty liczone przez nich samych w milionach. ...

Cudze. Kwoty.

Jak więc mogłabym przyjmować cokolwiek od kogokolwiek, skoro już podczas dorastania nieświadomie żyłam "za czyjeś"?

I... jak mogłabym mówić głośno o pretensjach o działaniach wasiów, jeśli nie będę postępować wyłącznie dokładnie odwrotnie, niż oni?...

😔

----

Sama - dawno mieszkałabym obecnie już w jakimś garażu, albo właśnie samochodzie. Plan jak "dać radę" w ten, i setki innych sposobów - opracowany mam od lat.

Ale jest jeszcze PanKot...

Decyzja o rozpoczęciu szukania dla Niego nowego domu mogła być drugą najtrudniejszą decyzją w moim życiu.

A pierwszą od lat. Choć i tak były to lata "dramatyczne" - jak określają je znający już sporą część mojej historii.

Ja tego, co jest dramatem, a co normą, ewidentnie uczyć będę się jeszcze bardzo długo...

Nie potrafię ująć w słowa jaką ulgą było dla mnie to, że okazało sie, że mimo intensywnych poszukiwań - nikt starszego i chorego kotka nie weźmie.

Niemniej - "Młody" zasługuje na dobre życie. Póki jeszcze trwa.

Nie może musieć się ze mną tułać po samochodzie, czy garażu...

I nie być leczony...

Tylko dlatego, że "matka" uparcie nie zgadza się na pomoc finansową...

------

Tak więc... ehhh..

Przyjmiemy... na "saszety", Kochani... 😞😔

I na leczenie.

Chociaż "Młodego".

O tyle zmuszeni jesteśmy prosić.

🙏

Niemniej - jeśli zechcielibyście pomóc... przyjmiemy również na pomoc prawną, oraz kawałek NASZEGO dachu nad głową........

😔

"Matka"... się poddaje...

😔😔😔

W bazach, które uniemożliwiają mi wzięcie nawet abonamentu na telefon, czy pożyczek typu Provident, a co dopiero jakiegoś kredytu na mieszkanie - będę jeszcze jakieś 10 lat.

Żałożyć rodziny więc już nie zdążę.

Ale może mi się jeszcze nie raz bardzo przydać "awaryjny kąt"......

---

ALE(!!).

Mimo wszystko - znacznie bardziej niż na tym, abyście być może wyjatkowo zamiast wypić kawę na mieście, dorzucili Nam się do "saszet" - zależy mi na tym, czego będziecie próbowali uniknąć.

A jednak o to właśnie proszę znacznie bardziej.

Chciałabym, abyście... pozwolili mi to "odrobić".

Przemyśleli, co ja mogę zrobić dla Was.

Każdy z Was od czasu do czasu potrzebuje na pewno jakiej pomocy. O którą normalnie poprosiłby członka rodziny na przykład.

Moze to opieka na starszą osobą? Dzieckiem? Może wyprowadzenie psa? Lub umycie okien?

Pomoc w przeprowadzce? Sprzątaniu? Inwentaryzacja? Zastępstwo w pracy (jeśli to możliwe)? Doradztwo w kwestii CV/rozmowy kwalifikacyjnej? Mediacje/inna forma asysty zwiazanej z trudną rozmową?

Niewiele naprawdę jest rzeczy, których jeszcze w życiu nie robiłam...

Jestem pewna, że istnieje coś, co mogłabym zrobić dla Was.

Nie wszystkie zadania będę w stanie wykonać szybciej niż w połowie sierpnia. Nadal toczę walkę ze swoim zdrowiem, miejscem zamieszkania oraz poszukiwaniem zatrudnienia stałego.

Niemniej - wierzę, że się dogadamy. 🙏

I naprawdę - jeszcze znacznie więcej niż jakikolwiek grosz na Naszym koncie będzie dla mnie znaczyło, jeśli pozwolicie mi się z pewnym opóźnieniem odwdzięczyć...

To... chyba tyle...