Kiedy zaraz po 18. roku życia uciekłam z bardzo złego domu, myślałam, że jeszcze "chwilą" braku bezpieczeństwa, bardzo dużą ilością ciężkiej pracy, wytrzymałością wobec głodu, chłodu, i ogólnie złych warunków - uda mi się wreszcie zdobyć dla siebie jakieś dobre życie.

Niestety - choć udało mi się w ciągu około roku osiągnąć wszystkie swoje cele, i właśnie zaczynałam po raz pierwszy w życiu żyć bezpiecznie, a wręcz prawie szczęśliwie - zaraz potem odkryłam, że zostałam zadłużona... 

Na kwoty, których nie miałam żadnych szans kiedykolwiek w życiu spłacić... 

Gdy już pogodziłam się z tym, że do końca życia będę żyła za "minimalną krajową", i w złych warunkach, a żadnego dobrego życia nigdy nie zaznam - po kilku tak spędzonych latach - w niezwykle znaczący sposób zmieniły się dotyczące "upadłości konsumenckiej". 

Postanowiłam więc zawalczyć całą sobą. 

Podjęłam dwie dodatkowe prace, odkładałam najmniejsze kwoty, i... uzbierałam. 

W ciągu kilku miesięcy uzbieralam na - niezbędnego w moim przypadku - prawnika. 

Następnie rozpoczęłam cały proces.

Zapowiadano mi, że "pani przypadek to raczej nawet z 9 miesięcy, a nie 3, Pani Marto. Proszę się na to przygotować."

Całość porwała jednak... kolejne... 4 lata...

Co gorsza - przez ostatnie około 3 - co miesiąc/dwa, koniec przesuwał się o kolejny miesiąc/dwa... 

Utrzymując mnie w przekonaniu, że niektóre rzeczy warto, lub mogę, odłożyć.. 

Co prawda zostałam oczyszczona z winy, i uzyskałam potwierdzenie tego, kto winny był... 

Jednak w międzyczasie odwlekanie zbyt długo - "co miesiąc/dwa, na za miesiąc/dwa" ("gdy już będę bezpieczna finansowo") - potrzebnego coraz bardziej pełnego leczenia, okazało się przynieść mi ostatecznie... niezdolność do pracy.... zanim w ogóle proces się zakończył...

Co gorsza - błąd lekarski w najbardziej kluczowym momencie, oraz brak środków na pomoc prawną - przyniósł mi z kolei utratę miejsca zamieszkania, oraz możliwości pokrywania kosztów leczenia dalszego... Tym razem już nawet w wersji "minimum"...

Nie otrzymałam więc ostatecznie nigdy swojej wyśnionej, pierwszej całej zarobionej, pensji...

Nie mam również ostatecznie możliwości zawalczenia dalej o swoją sprawiedliwość...

Walczę... znów... o dosłowne przeżycie...

---

Jestem... ja, i PanKot....

Ten mały rozrabiacz, choć i przytulas, to niemalże jedyne, co posiadam w życiu dobrego.

Otrzymałam to jako absssssolutnie przerażonego...

Światem, ludźmi...

On też przeszedł swoje.

...

Nauczenie go, że można być z kimś, i gdzieś, bezpiecznym - nie było łatwe.

Wymagało dużej ilości czasu i... dużego zaangażowania.

Teraz jest jednak typowym Kotem, i absolutnym Panem (domu) :)

Staram się nadal robić absolutnie wszystko, co tylko jest możliwe, aby nie musiał zostać beze mnie.

A tym bardziej wracać do żadnych koszmarnych warunków. 

Zwłaszcza w tym wieku. I tym stanie zdrowia.

I po tylu latach bycia... takim Kotem... i takim Panem... 

---

Obecnie znajdujemy się w momencie, w którym oboje potrzebujemy pomocy - i z posiadaniem jakiegokolwiek miejsca zamieszkania, i z leczeniem...

(I z opieką dla Niego na czas mojego najbliższego pobytu w szpitalu.)

Robiłam przez lata absolutnie wszystko, co mogłam... 

Abyśmy po 1. przetrwali, a po 2. żyli jak naj... mniej źle. 

Nadal robię, co mogę.

Jednak moje możliwości cały czas topnieją...

---

Zwracamy się więc, o pomoc... 

Bo to - choć jest chyba najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek robiłam (pomimo... wszystko...) - to... jeszcze.. mogę.

Proszę więc, pomóżcie Nam mieć gdzie się podziać, i jak się leczyć...

I pozostać razem... jak najdłużej...