Witam, nazywam się Eugenia. Moja rodzina i ja zdołaliśmy wydostać się z gorącego miejsca, oblężonego miasta Mariupol, kosztowało to wiele wysiłku fizycznego i moralnego. Nasze miasto było ostatnio piękne i obiecujące. Teraz jest to miasto bez wody, prądu, gazu i komunikacji, w którym prawie nie ma już całych domów. Wciąż jest tam wielu ludzi. Ci, którym udało się wyjechać, zabierają ze sobą tylko krewnych, którzy mogą - zwierzęta, nu i dokumenty. Nie ma czasu ani energii na rzeczy materialne. Jest kilka rodzin, które potrzebują pomocy w nowym miejscu, do którego się ewakuowały. Istnieje zapotrzebowanie na podstawowy zestaw leków, środków higienicznych, odzieży i obuwi. Oczywiście potrzeba finansowania pozostaje aktualna. Potrzebne są fundusze na opłacenie czynszu i na jedzenie, bo uchodźcy nie mają pracy, a pomoc społeczna niestety nie pokrywa takich wydatków.

 Może ktoś zna mnie osobiście. Dla mnie to było bardzo pozytywne doświadczenie i zaszczyt pracować w Polsce, w Warszawie, w szkole językowej English for you. Jestem panią Eugenia. Teraz nie ma jeszcze możliwości powrotu do Polski do pracy. Na razie mamy inną rzeczywistość. Nasze życie dzieli się na „przed” i „po”.

 Mariupol jest śmiertelnie ranny, widzieliśmy te rany. Tego bólu nie można stłumić. Proszę, pomóżcie wypełnić życie „po” odrobiną normalności i radości.

Dziękuję za wsparcie!