Szanowni Państwo. Nazywam się Sławomir Zieniewicz. Dziękuję za zapoznanie się z moją krótką historią. Mam 63 lata. Mieszkam w Domu Pomocy Społecznej w Białymstoku. Od 9 lat poruszam się na wózku inwalidzkim. Choroba spowodowała konieczność amputacji prawej nogi. Wydawało się, że moje życie się skończyło. Nie miałem planów, nadziei, marzeń. Nie miałem pomysłu na przyszłość, na siebie. Kiedy wydawało mi się, że życie nic dobrego mi już nie przyniesie, los podarował mi życzliwość ludzką. Pomocna dłoń, rozmowa, zrozumienie, wsparcie, zagrzewanie do dalszej walki. To była trudna, długa i wyboista droga. Nie miałem nic. Musiałem na nowo zdefiniować siebie. Pytałem siebie cały czas, czy mogę jeszcze być szczęśliwy. Musiałam nauczyć się żyć w zupełnie nowej rzeczywistości. Przy pomocy przyjaciół udało mi się. Odzyskałem nadzieję. Nawet odważyłem się mieć plany. Odważyłem się mieć marzenia. Dzisiaj wiem, że niepełnosprawność nie jest wyrokiem, że jestem inny, ale nie gorszy. Podjąłem naukę w Liceum Ogólnokształcącym w celu uzupełnienia szkoły średniej. Jestem na przedostatnim, piątym semestrze. Po zakończeniu szkoły chcę uzyskać uprawnienia terapeuty i rozpocząć pracę zawodową. Odnalazłem też nową pasję, której oddaje się w każdej wolnej chwili, sport. Regularnie biorę udział w maratonach i półmaratonach na terenie Polski w kategorii osób niepełnosprawnych na wózku aktywnym. Odnoszę coraz to lepsze wyniki. Trenuję w Podlaskim Stowarzyszeniu Sportowym Osób Niepełnosprawnych „START” Białystok .

W latach 2015 – 2018 brałem udział w wielu tego typu wydarzeniach sportowych /15/. To m.in. półmaraton Białystok, maraton Warszawa, Cracowia maraton / 4 miejsce/, Memoriał Barbary Szlachetki, Mistrzostwa Polski Osób Niepełnosprawnych w Słupsku / medal brązowy/, maratony i półmaratony w Poznaniu, Szczecinie, Gdyni, Jeleniej Górze, Wrocławiu.

Każdy start to moje małe zwycięstwo.

W uznaniu wyników sportowych otrzymałem stypendium sportowe na okres 12 miesięcy na rok 2018 w wys. 350 zł. brutto miesięcznie. Utrzymuję się z zasiłku stałego w związku ze znacznym stopniem niepełnosprawności w wys. 481 zł miesięcznie netto oraz zasiłku pielęgnacyjnego w wys. 153 zł miesięcznie netto. Środków wystarczy mi na życie, ale nie ma spełnienie mojego największego marzenia – powrotu do jazdy na rowerze. Takie możliwości dałby mi HandBike – rower przystosowany dla osób niepełnosprawnych.

Cena nowego roweru waha się w przedziale 20-40 tys. zł. Moi przyjaciele aktywnie włączyli się w realizację mojego marzenia i udało nam się znaleźć używany rower w cenie 8 tys. zł. Niestety jest to dla mnie koszt nie do udźwignięcia. Bezskutecznie zwracałem się do instytucji finansujących sprzęt dla osób niepełnosprawnych. Dzisiaj chciałbym zwrócić się do Państwa. Przy Państwa pomocy mógłbym spełnić największe marzenie mojego życia i dlatego chciałbym prosić o wsparcie tej inicjatywy. Los już raz postawił na mojej drodze wspaniałych ludzi, którzy uratowali moje życie. Nie tracę nadziei i wierzę, że kiedyś jeszcze uda mi się wsiąść na rower, poczuć wiatr we włosach i wolność. Bardzo dziękuję za Państwa uwagę i czas poświęcony na przeczytanie mojej historii. Będę dozgonnie wdzięczny za każde wsparcie przybliżające mnie do realizacji mojego marzenia.

Z poważaniem,

Sławomir Zieniewicz.