Zbieramy środki aby pomóc wspaniałemu chłopcu. Nasz mały obywatel - Fabianek mieszkający z rodzicami we Włoszech ponieważ tylko tam mógł liczyć na dobre leczenie i dobrą opiekę potrzebuje samochodu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych wraz z windą. Potrzebny jest On do przewozu Fabianka do szkoły, na rehabilitację i do codziennego funkcjonowania. Pomóżmy wszyscy razem a na pewno uda się nam osiągnąć wspólny cel ! :)

HISTORIA FABIANA Z SMA NAPISANA PRZEZ JEGO RODZICÓW:

SMA (ang. Spinal Muscular Atrophy), czyli rdzeniowy zanik mięśni, to

schorzenie nerwowo-mięśniowe o podłożu genetycznym. W SMA

obumierają neurony w rdzeniu kręgowym odpowiadające za pracę mięśni,

wskutek czego mięśnie ciała słabną i stopniowo ulegają zanikowi.

Jesteśmy rodzicami Fabiana chorującego na Rdzeniowy Zanik Mięśni (SMA typu 1)

Fabian ma 9 lat jest świadomy swoje choroby, uśmiechnięty, zawsze gotowy do

pracy, do ćwiczeń, do poznawania świata akceptując wszystko, co los mu

podarował. Nie narzeka, chodzi do szkoły, generalnie robimy to, co robi każda

zwyczajna rodzina. Jesteśmy zwyczajną rodziną, która zwyczajnie zaakceptowała

chorobę dziecka i nauczyła się z nią funkcjonować. Rzecz jasna nie cierpimy jej,

najchętniej oddalibyśmy wszystko żeby jej z nami nie było, ale tak się nie da, więc

trzeba iść do przodu i cieszyć się tym co mamy... Staramy się...

Kilka lat temu zostawiliśmy wszystko za sobą i wyjechaliśmy do innego kraju.

Chcieliśmy zapewnić synowi wszystko co najlepsze. Wyjechała z nami także siostra

Fabiana i pies

Wszystko byłoby fajnie gdyby nie to, że w kraju w którym mieszkamy mamy duży

problem z rehabilitacją. Szczerze powiem, że absolutnie z naszą polską rehabilitacją

nie możemy jej porównać. W związku z tym dwa razy do roku przylatuje do nas

nasza zaprzyjaźniona rehabilitantka, która wspiera Fabiana od początku diagnozy.

W tym czasie nadrabia zaległości, szybko wychwytuje rzeczy nad którymi musimy

pracować, ja w tym czasie uczę się, notuje, nagrywam, a potem staram się wdrążyć

wszystko w naszą codzienność. Nie jest łatwo bo nie jestem fachowcem, Fabian jest

coraz większy, cięższy, a mi sił nie przybywa. Co roku w czasie wakacji jeździmy do

Polski na turnusy rehabilitacyjne, niestety w zeszłym roku ze względu na zmianę

leczenia musieliśmy zostać w pobliżu kliniki, więc zaległości się nawarstwiły i mimo

moich wysiłków pracy jest coraz więcej. Niedawno zaś walczyliśmy z ciężkimi wirusami. Wirusy nie są naszymi sprzymierzeńcami i po każdej infekcji zaczynamy od nowa. W nasz życiowy scenariusz jest już wpisane, że

po dłuższym spokoju przychodzi jakiś sztorm i tak w kółko, ale nie poddajemy się,

podnosimy się za każdym razem.

W sumie lubimy to swoje wspólne, szalone życie, bo mamy je jedno i należy z niego

się cieszyć mimo wszystko. Chcemy pokazać Fabianowi, że życie na wózku,

ograniczenia z którymi się boryka na co dzień też może być piękne, pragniemy by

był szczęśliwym i dobrym człowiekiem.

Z poważaniem rodzice Fabiana

Piotr I Dominika