W zamkniętych i otwartych ośrodkach dla migrantów w Polsce przebywają ludzie z różnych krajów, mówiący różnymi językami, wierzących w różnych bogów.

Wszyscy chcą jednego: lepszego życia.

To tak, jak ty i ja.

W ośrodkach zamkniętych czekają na decyzję co dalej. Miesiąc, dwa, czasem całe dwa lata. Niepewność jutra i poczucie beznadziei powodują często problemy psychiczne, w tym depresje.

W ośrodkach otwartych czeka ich załatwienie formalności w urzędach, konta w banku, prawo jazdy, może kursu językowego, wizyty u lekarza specjalisty, pisanie CV itd. Wszystkie te czynności to wiele godzin pracy z jedną osobą.

Wolontariusze i organizacje pozarządowe są często jedynymi możliwymi adresatami próśb o pomoc.

Czasem jest to paczka z jedzeniem, czasem z nową bielizną, a czasem artykuły do higieny osobistej.

Bywa, że udaje się pomóc bezpośrednio komuś w obozie, w północnej Syrii.

Wiadomość od jednej z takich osób:

I am one of the people here. I swear to God Almighty that for days we have not tasted vegetables or cooking due to the lack of money and foodstuffs and the accumulation of debts. Here there is no way out for anything, but there are those who left Syria. This in itself is an achievement. If I were able to leave, believe me, I would not have stayed here for an hour.

To napisał R. z obozu w pobliżu Idlib.

Na wszystko nie mamy wpływu ale na COŚ już tak.

Dlatego proszę o wsparcie.

Marcin Tumulka