Dla mojej mamy to walka o życie. Bez leczenia zostało jej zaledwie kilka miesięcy…

Proszę, przeczytaj tę historię i pomóż nam dać jej szansę 🙏

Cześć,

nazywam się Ania. Piszę do Was jako córka 51-letniej Agaty – najcudowniejszej mamy, kochającej babci, oddanej żony i opiekuńczej córki.

Piszę to z ciężkim sercem, bo nasz świat rozpadł się na kawałki dwa lata temu. Wtedy właśnie mama usłyszała diagnozę, której każdy z nas się boi – rak.

Mięsak wrzecionowatokomórkowy o wysokiej złośliwości. Rzadki, trudny do leczenia, bezlitosny.

Od razu rozpoczęła leczenie – chemioterapią tzw. „czerwoną”, jedną z najmocniejszych. Przez 8 miesięcy dzielnie znosiła jej skutki uboczne – wypadły jej włosy, schudła, cierpiała, ale się nie poddawała.

Po zakończeniu terapii wyniki wyglądały obiecująco – tomografia, krew – wszystko wskazywało na poprawę. Pojawiła się nadzieja. Miała 3 miesiące przerwy.

Niestety, po kolejnej tomografii nastąpił szok – nowe przerzuty.

W międzyczasie trafiła do szpitala w Warszawie z ciężkim zapaleniem płuc. Po wyjściu rozpoczęła kolejną chemioterapię – tym razem wlewy dzienne. Po pół roku leczenia efekty były dramatyczne – zamiast poprawy pojawiły się nowe zmiany, a poprzednie się powiększyły.

Podjęto próbę leczenia chemioterapią doustną, ale jej organizm był już skrajnie wyczerpany. Zdecydowaliśmy, że poszukamy innej drogi – ostatniej szansy.

I tak trafiliśmy do kliniki pod Poznaniem. Lekarz nie owijał w bawełnę – rak jest już w trzecim stadium. Chemioterapia nie działa. Jedyne, co jeszcze może pomóc, to intensywna terapia wspomagająca: ozonoterapia, specjalistyczne wlewy, witaminy, dieta i opieka całego zespołu.

To leczenie daje nadzieję, ale jego koszt znacznie przekracza nasze możliwości. Odbywa się cyklicznie – kilka dni terapii, przerwa, i znowu. Czas gra tu ogromną rolę.

Mama dziś je bardzo mało, jej organizm jest osłabiony, ale w jej oczach wciąż tli się życie. Wciąż chce walczyć. Dla mnie. Dla mojego synka – jej 6-letniego wnuczka. Dla swojego męża. Dla swojej 85-letniej mamy, którą – mimo własnej choroby – wciąż się opiekuje.

Proszę Was – pomóżcie nam dać jej szansę.

Nie mamy już marginesu błędu. Ta terapia to nasza ostatnia deska ratunku.

Nie wyobrażam sobie świata bez niej – bez jej ciepła, siły i obecności.

Z całego serca proszę – pomóżcie mojej mamie żyć.

Każda złotówka, każde udostępnienie, każda modlitwa mają znaczenie.

Z ogromną wdzięcznością,

Ania