Do wszystkiego człowiek w końcu się przyzwyczaja. Nawet jeśli to śmierć i cierpienie. Temat nie jest już gorący, media relacjonują kolejny konflikt, mieliśmy kampanię, mieliśmy wybory. Życie w końcu toczy się normalnym rytmem, z którego jeszcze rok temu wyrwała nas wojna. Idziemy powoli dalej i to wspaniale - taki jest przywilej wolności, o którą gra toczy się tuż obok. Pomoc drastycznie spadła, niewiele transportów jeszcze jeździ, a za chwilę, po grudniowej zmianie przepisów, będzie ich jeździło całe zero. A oni tam nadal są. W błocie, w zimnie, zmęczeni ponad 600 dniami walki o przetrwanie. Front, który często wolontariuszami stoi, załamał się podobnie jak i morale, czemu trudno się dziwić. Nasz ostatni transport sprzed miesiąca zastał chłopaków z pustym magazynem wszystkiego: jedzenia, leków, gratów taktycznych, dlatego będziemy jechać jeszcze raz, najprawdopodobniej ostatni (jeżeli nic w planowanych, nowych przepisach się nie zmieni). Każda złotówka na wagę złota dlatego mimo że drogo, mimo że nie zawsze miedzy nami idealnie, prosimy o wsparcie bo ta zima będzie dla wielu najcięższą i oby nie ostatnią (jak nasz transport). Dzięki!