Pola to cudowna sunia, która w swoim życiu musiała wiele znieść. Przyjechała do nas tuż po tym, jak została porzucona, przywiązana łańcuchem przy drodze i pozostawiona na pastwę losu przez swojego "pożal się Boże" właściciela.

Człowiek, który to zrobił najprawdopodobniej nie poniósł żadnych konsekwencji. Wiemy, że prowadziło się w tej kwestii postępowanie, które najprawdopodobniej zakończyło się tak, jak kończy się zawsze, gdy udziału nie bierze w nim organizacja prozwierzeca gotowa poświęcić cały swój czas i siły na doprowadzenie tego do końca.

Jedno wiemy na pewno - Pola nie wróci do tego człowieka.

I nie chodzi już tutaj o porzucenie... Bo przecież mogła uciec, ktoś mógł ją przywiązać "bo się błąkała". Chodzi o to, że porzucenie Poli było najprawdopodobniej najlepszym co ten człowiek dla niej zrobił.

Pola przyjechawszy do nas kuliła się na widok wszystkich przedmiotów. Uciekała w kąt kojca i sikała pod siebie. Na początku nie chcieliśmy nawet stresować jej spacerem, bo smycz lub szelki paraliżowały ją ze strachu. Wyciągnięta dłoń sprawiała, że Pola zamiast postawić pyszczek do głaskania kuliła się niemiłosiernie i blagalnym spojrzeniem próbowała powiedzieć "nie bij człowieku".

Długo trwało zanim Pola zaczęła się przed nami otwierać... kosztowało to sporo czasu no i ... niezdrowych, ale jakże kochanych przez Polę parówek :)

Serce się kraja na samą myśl, że Pola musiała w życiu tyle przejść... Że jej dni pełne były bólu i cierpienia. Jednak z każdą naszą wizytą było już coraz lepiej. Pola pomału dochodziła do siebie. Pozwoliła nam założyć sobie szelki i radośnie witała nas przy jej kojcu.

Po jakimś czasie zdarzył się cud. Pola dostało ofertę adopcji - pani, do której Pola pojechała wydawała się być wygraną na życiowej loterii Poli - wrażliwa, czuła, opiekuńcza, porządny, świadomy dom. Szczęście Poli nie trwało długo, już na następny dzień od adopcji otrzymaliśmy telefon, że musi wracać do kojców. Nowa opiekunka dostała ostrego ataku alergii i niestety Pola nie może zostać u niej...

Serce nam pękło na tysiąc kawałków. Psiak, który dopiero nauczył się ufać człowiekowi, który uwierzył, że jego los się odmienił... który poznał smak kanapy, nawet jeśli to tylko jeden dzień. Gdzie go z powrotem do kojca? Jak tak można? Pola by się całkowicie załamała.... Szczególnie, że my jako wolontariusze możemy odwiedzać psiaki jedynie dwa razy w miesiącu. To za mało by wycofany, wylękniony i skrzywdzony pies doszedł do siebie. Do tego potrzeba zaangażowania i pracy...

Nie mogliśmy pozwolić na to, żeby cała praca którą włożyliśmy w dotarcie do Poli poszła na marne. Cudem wynegocjowaliśmy miejsce w i tak wtedy przepełnionym hoteliku (za co dziękujemy jego właścicielom) i pola została - w domowych warunkach, wśród innych psów, z możliwością obcowania z ludźmi i zwierzętami. Pola dostała właśnie to, czego potrzebowała, żeby całkowicie dojść do siebie.

Problem tylko, że niestety nie jest to za darmo. Koszt hoteliku to 360 zł miesięcznie. Trzeba liczyć, że Pola zostanie w nim około 3-4 miesięcy (minimum.. o ile znajdziemy w tym czasie dla niej dobry i tym razem niezawodny dom) Do tego dojdą badania weterynaryjne, szczepienie, odrobaczanie, a w marzeniach także sterylizacja i chipowanie... Nie stać nas na to. Pomagamy jako osoby prywatne, często finansujemy wiele rzeczy z własnych portfeli. Niestety Pola nie jest jedynym psem na naszym utrzymaniu i boimy się, że nie podołamy temu zadaniu... Tak bardzo nie chcemy jej zawieść, ale nie będziemy mieli wyjścia, jeżeli zabraknie nam środków na opłacenie rachunków...

Dlatego właśnie ogromnie prosimy o wsparcie i wpłacenie chociaż kilku złotych na rzecz hotelikowania Poli...