Kiedy Angelika była małym dzieckiem i otrzymała diagnozę autyzmu, myślałam, że z biegiem lat, wiele rzeczy będzie łatwiejsze, a terapia i ciągła walka o sprawność i samodzielność nie będą już tak intensywne. Niestety, trudności rosną razem z dzieckiem, które jest już prawie dorosłe, bo ma 17 lat, a wciąż nie potrafi powiedzieć, co je boli i czy ktoś zrobił mu krzywdę. Jest całkowicie zdane na naszą obecność i wsparcie, a my musimy zrobić wszystko, by jego codzienność była jak najbardziej znośna.

Angelika stale potrzebuje być w ruchu, nie spędza czasu siedząc w miejscu - będąc w domu wciąż chodzi pomiędzy jednym pokojem a drugim, napędza ją wewnętrzne napięcie, więc podejmuje bardzo dużo aktywności, by zmęczyć się i móc odpocząć i zasnąć bez trudności. 

W czasie trwania roku szkolnego, Andzia uczęszcza do szkoły specjalnej, gdzie spędza pół dnia. Szkoła, a więc obecność innych osób, dużo bodźców i hałasów, jest dla niej wyczerpująca emocjonalnie i po szkole Angelika poszukuje aktywności wyciszających, stymulacji zmysłów wzroku i dotyku. 

Angelika przyjmuje leki stabilizujące nastrój, regulujące napady złości i agresji, które niestety wpływają na wzrost masy ciała. Jednocześnie Angelika bardzo lubi aktywność fizyczną, place zabaw, spacery oraz basen. Bardzo ważne jest, by zapewnić jej stałe zajęcia ruchowe, by zachowała sprawność fizyczną. 

Angelika potrzebuje stałej terapii Integracji Sensorycznej oraz  bardzo częstych wyjść na basen, czy do parku trampolin, by wyładowywać emocje i napięcie ciała, z którym sobie nie radzi. Potrzebuje również przebudowy swojego pokoju, by spełniał funkcję małej Sali Doświadczania Świata, a więc pomocy edukacyjnych, takich jak lampy wodne, materace, węże LED, basen z kulkami, masażery, projektory gwiazd i fal. 

To wszystko potrzebne jest, by świat był dla Angeliki znośny, nie osaczał, a dawał radość i poczucie bezpieczeństwa. Prosimy o wsparcie w budowaniu tej znośnej codzienności dla jednej małej, chociaż już tak dużej, dzielnej dziewczyny.