Potrzebuję zdobyć diagnozę autyzmu stosunkowo szybko, ale nieszczególnie mam na to środki. Zależy mi na czasie, bo jeśli oddział otwarty, na który będę mieć kwalifikację w maju, nie będzie dostatecznie pomocny, chciałbym móc od razu złożyć wniosek o przyznanie stopnia niepełnosprawności, do czego ta diagnoza będzie mi niezbędna.

Nie radzę sobie w życiu, nie radzę sobie w społeczeństwie. Próbowałem podejmować różne prace, ale zawsze odbijałem się od tego, że pomimo moich najlepszych starań i traktowania dobrze każdego, bez względu na osobowość czy poglądy, bardzo szybko jakaś osoba / jakieś osoby zaczynały mnie nienawidzić. Nie umiem nawet stwierdzić dlaczego, a co dopiero tego naprawić, ale czułem, że nie potrafię złapać z nimi nici porozumienia. Szkoły nie skończyłem z resztą z podobnych przyczyn, zmieszanych z depresją. Z tym drugim sobie poradziłem, ale problemy społeczne nie zniknęły.

Praca była dla mnie wyczerpująca, ale dawała mi też satysfakcję. Miałem w zeszłym roku nadzieję, że może trochę później niż inni, bo w wieku 27 lat, ale jednak zacznę sobie dawać radę samodzielnie. Znów nie wyszło, ale zmusiło mnie do przemyślenia tego, czy w ogóle jest to coś, co mogłoby być dla mnie osiągalne.

Poza podejrzewanym autyzmem mam także diagnozy PTSD i nieokreślonych zaburzeń osobowości, co także nie pomaga w codziennym funkcjonowaniu.

Potrzebuję zdobyć diagnozę autyzmu stosunkowo szybko, ale nieszczególnie mam na to środki. Zależy mi na czasie, bo jeśli oddział otwarty, na który będę mieć kwalifikację w maju, nie będzie dostatecznie pomocny, chciałbym móc od razu złożyć wniosek o przyznanie stopnia niepełnosprawności, do czego ta diagnoza będzie mi niezbędna.

Wcześniej nie myślałem o ubieganiu się o niepełnosprawność, bo funkcjonowałem zbyt źle, żeby być w stanie sobie z tym poradzić. Dlatego też miałem nadzieję, że tym razem próby pracowania przyniosą inny niż wcześniej rezultat, ale skończyłem jedynie ze zwolnieniem lekarskim od psychiatry. Boję się o przyszłość, bo z pieniędzy ze zwolnienia ledwie będę się w stanie utrzymać, przede wszystkim ze względu na wizyty lekarskie, leki i terapię, a co dopiero opłacić diagnozę. Mam bardzo niewielki zapas pieniędzy, niewystarczający na ten cel, ale czuję, że nie mam wyboru - bez tej diagnozy mam bardzo niewielkie szanse na jakiekolwiek utrzymanie się w przyszłości.

Kwota, którą tu wpisuję, to minimalne koszty za diagnozę psychologiczną wraz z opinią w miejscu, które wybrałem właśnie ze względu na stosunkowo niskie koszta uzyskania diagnozy. Być może wyniesie to więcej, jeśli uznają, że niezbędne do stwierdzenia tego jest więcej wizyt, ale mam nadzieję, że tak się nie stanie.

Moja psychiatra wyraziła opinię, że uważa, że raczej uda mi się tę diagnozę dostać. Kiedy ją dostanę, ona wystawi mi diagnozę lekarską.

Jeśli udałoby mi się uzbierać więcej pieniędzy, przeznaczę je na kolejną wizytę diagnostyczną, gdyby była potrzebna - to 220 zł. Gdyby okazała się niepotrzebna lub pieniędzy było więcej, przydadzą mi się na inne podstawowe wydatki medyczne i pokrewne, takie jak leki, terapia, wizyty i badania lekarskie.