Maloca to w kulturze amazońskiej chata, która stoi pośrodku wsi. Jest przestrzenią wspólną dla całej społeczności. Odbywają się tam ważne spotkania, zabawy, narady i rytuały. Nazwaliśmy tak budynek który stoi na terenie naszego gospodarstwa właśnie dlatego, że jest ważnym elementem dla naszej społeczności. To kamienna budowla kryta dachówką. Dawno temu była w tym miejscu obora. Rozpadła się ale my odbudowaliśmy jej część korzystając z kamieni i starych cegieł, które pozostały po poprzednim budynku. Chcieliśmy żeby zachowała w sobie urok mazurskiego gospodarstwa. Początkowo służyła nam jako letnia świetlica. Miejsce gdzie można zapalić ognisko (wewnątrz znajduje się kaminne palenisko) i posiedzieć w gronie przyjaciół. Z czasem zaczęły odbywać się w niej warsztaty i rozliczne zajecia grupowe. Zdalismy sobie sprawę że panuje w niej wyjątkowa atmosfera. Zmieniała się z czasem. Ze względu na zajęcia jogi i chi quing wyłozyliśmy ceglaną podłogę specjlanymi matami. Uszczelniliśmy okna żeby mozna było korzystać z niej również w chłodniejsze dni. Wstawiliśmy do środka kozę, dzięki czemu są już dwa paleniska. Zajęć i warsztatów było coraz więcej. I rosła liczba wielbicieli tej przestrzeni, którzy doceniali panującą tam niespotykaną atmosferę. Zaczęliśmy oragnizować ceremonie picia kakao ze wspólną medytacją i muzykowaniem. Odbywały się tam kręgi. Wtedy włąsnie stała się dla nas molocą - ważnym miejsce spotkań i wspólnych zajęć dla naszej społeczności. Teraz każde ważne wydarzenie odbywa się właśnie w tej magicznej dla nas przestrzeni. Dzielimy się nią z innymi podczas zajęć i warsztatów.

Zimą maloca stoi pusta. Kiedy temperatura spada poniżej zera bardzo trudną nagrzać tą dużą izbę za pomocą dwóch palenisk aby uzyskać stopień komfortu odpowiedni do zajęć jogi czy medytacji. Co roku z niecierpliwością czekamy na wiosnę, żeby znów móc otworzyć tę przestrzeń. Ale nie musi tak być. Postanowiliśmy podjąć kolejny wysiłek i docieplić naszą maloce tak, aby cieszyć się nią również podczas długich zimowych wieczorów. Właśnie wtedy kiedy na Mazurach nie ma słońca a zmierzch zapada za szybko ceremonia picia kakao przy dźwiękach etnicznej muzyki czy wspólna medytacja z graniem na instrumentach byłaby najpiękniejszym sposobem spędzania czasu nie tylko dla nas ale i dla wszystkich odwiedzających nas istot.