Młody Władysław Bartoszewski po wyjściu z obozu koncentracyjnego zaangażował się w pomoc prześladowanym Żydom i pracę dla Polski. Potrafił też zwalczyć w sobie nienawiść do narodu niemieckiego. To uformowało go na całe życie.

Dlatego stawiamy pomnik młodemu człowiekowi, którego uformowany charakter i młody temperament podziwialiśmy u starszego pana z laseczką.

Pomnik stanie na Skwerze W .Bartoszewskiego w Warszawie przy ul Ogrodowej obok Sądów. Organizatorem jest Stowarzyszenie Skwer Władysława Bartoszewskiego oraz Komitet Społeczny.

Współpracujemy ze Stowarzyszeniem Warto Być Przyzwoitym, które wystawiło już pomnik Profesora w Sopocie.

Projekt pomnika zaakceptowała Rada Warszawy w dniu 15 kwietnia 2021, a także Biuro Konserwatora i Wydział Architektury.

Zebrane środki zostaną przeznaczone w całości na budowę pomnika.

Skwer Władysława Bartoszewskiego, to szczególne miejsce. W czasie okupacji biegła tędy uliczka Biała, która wydzielona wraz z Sądami z Getta, wiodła korytarzem między trzymetrowymi murami do ulicy Chłodnej. Żydom wolno było wchodzić od ulicy Leszno do Sądów, na terenie których organizacje pomocowe dostarczały niektórym ubrania i fałszywe dokumenty, aby przeprowadzić ich przez Białą na wolność. (Czasami nazywano ją też aleją Szmalcowników; to ciemna strona jej historii.)

Wśród organizacji pomocowych była też „Żegota”, do której dziewiętnastolatek Bartoszewski przystąpił za pośrednictwem córki Zofii Kossak-Szczuckiej, założycielki „Żegoty”. Dziewczyny z tego środowiska są autorkami znanych zdjęć młodego Władysława na rowerze, zrobionych w spokojnej atmosferze zielonego sadu w Zielonce. Po wyjściu z Auschwitz ciężko chory, długo dochodził do siebie, zmagając się też z niszczącą, jak sam później stwierdził, nienawiścią do Niemców.

Ten okres ukształtował jego charakter i całą późniejszą działalność na rzecz porozumienia i współpracy pomiędzy narodami. Kochał się wtedy w jednej z dziewcząt, które zaaranżowały scenę na rowerze, choć na rowerze jeździć nie umiał i nigdy potem nie jeździł. Piękny uśmiech młodego zakochanego chłopaka, przed którym jest jeszcze wszystko, co wiemy o Profesorze, to dobry wzór dla naszego upamiętnienia tej niezwykłej osoby.

Chcemy, aby postać dziewiętnastolatka, nieco bezradnego na damskim rowerze, mogła być dla młodych ludzi pojawiających się na Skwerze Władysława Bartoszewskiego, intrygującym punktem wyjścia do zainteresowania się tak inspirującym przecież życiorysem, którego nam, jego zwolennikom, przedstawiać tu nie potrzeba.