Drodzy Państwo. Drodzy Przyjaciele. Kiedy w wieku 48 lat życie zaczyna się trochę chwiać, myślicie: to minie. Pokonam to. I ja mam wiarę. Diagnoza: stawy żuchwowo-skroniowe w zaniku. Lekarze, do których udało mi się dotrzeć 8 miesięcy temu i którzy podjęli się leczenia postanowili: jeśli nie przejdę przez proces fizjoterapii, nie rozpocznę całego procesu chirurgicznego i nie odtworzę prawidłowo zgryzu i szczęki, za pół roku będę mogła tylko pić. Dzięki Waszej pomocy, udało mi się do tej pory: przejść dwu-miesięczną fizjoterapię, przejść dwie operacje chirurgiczne lewej strony, uratować cześć dziąsła. Lekarzy mam wspaniałych, bardzo chcą mi pomóc i choć całkowita suma jaką usłyszałam za cały proces doprowadziła mnie do rozpaczy, nie poddam się - pierwsze malutkie kroki za mną. Wierzę, że znajdą się ludzie, którzy podzielą się ze mną choćby jedną złotówką i będą ciepło o mnie myśleć.

English below:

Dear Ladies and Gentlemen. Dear Friends. When at the age of 48 life starts to shake a little, you think: it will pass. I will overcome it. And I have faith. Unfortunately, after losing customers in March this year and trying to rebuild in the post-covid reality, I have to declare a financial disaster. For nine months now, there has been no income, but faith is still in me. I fight for orders and my Friends help out on an ad hoc basis. The doctors I came to and who undertook the treatment decided: if I do not go through the process of physiotherapy, I will not start the entire surgical process and not rebuild the stages of occlusion proper, then the jaw, in six months' time I will only be able to drink. Luckily, they are wonderful doctors, they want to help me very much and although the first total amount I heard led me to despair, I will not give up. I believe that there will be people who will share with me even one zloty and think about me warmly.