Mam na imię Ewelina, mam 39 lat. Od 2005 roku choruję na cukrzycę typu I. Jest to choroba autoimmunoligiczna, nieuleczalna, agresywna i podstępna. Wymaga stałej insulinoterapii i ciągłej kontroli poziomu glikemii, ponieważ trzustka nie wytwarza insuliny.

Choroba niestety przyczyniła się do pogorszenia mojego stanu zdrowia. Jestem po usunięciu zaćmy obu oczy oraz po zabiegach YAG kapsulotomii z powodu zaćmy wtórnej. Obecnie pojawiają się początki retinopatii cukrzycowej.

Każdy dzień to walka o życie, walka ze strachem przed hipoglikemią czy hiperglikemią. Ciągłe monitorowanie poziomu cukru, ważenie potraw, liczenie wymienników, przeliczanie insuliny, zastanawianie się jak podjęcie aktywności fizycznej wpłynie na poziom glikemii. Mimo to staram się żyć w miarę normalnie, pracuję, a wolny czas staram się spędzać aktywnie – jeżdżę na rowerze, spaceruję, chodzę po górach. Pomimo faktu, iż cukrzyca jest chorobą XXI wieku i wiele osób ją zna i rozumie jak ciężka jest to choroba, to i tak spotykam się z niezrozumieniem lub z opinią, że cukrzyca to nic strasznego, bo prawie każdy ją ma lub będzie ją miał. Tylko cukrzycy lub osoby im najbliższe wiedzą, jak wygląda hipoglikemia i jakie niesie ze sobą konsekwencje, ile jest strachu każdej nocy, czy ta noc będzie spokojna bez żadnych problemów z hipo czy hiperglikemią, ile potrzeba wysiłku aby zaplanować wyjazd, wycieczkę rowerową itd.

Wraz z długotrwałym przebiegiem choroby zaczęły się u mnie pojawiać problemy z odczuwaniem niskiego poziomu cukru we krwi. Ostre hipoglikemie z utratą świadomości skutkują częstymi potrzebami interwencji lekarskiej. Ostatni taki przypadek, kiedy wymagałam pomocy medycznej miał miejsce w listopadzie 2023 – poziom cukru zmierzony przez ratowników z pogotowia ratunkowego wynosił zaledwie 18 mg - oczywiście zawieziono mnie do szpitala. Ostre hipoglikemie zdarzają się coraz częściej.

Od 2011 jestem leczona za pomocą osobistej pompy insulinowej, która jednak odmawia dalszej współpracy. Posiada uszkodzenia, które na dzień dzisiejszy są prowizorycznie zabezpieczone. Urządzenie nie posiada już gwarancji (producent udziela gwarancji na 4 lata) i nie ma możliwości jej naprawy.

Pani doktor diabetolog konsultując mój przypadek zasugerowała pompę MiniMed 780G Medtronic, która jest urządzeniem automatycznym i naśladuje pracę trzustki. Na podstawie odczytów z czujnika glukozy technologia Smart Guard jest w stanie wcześniej przewidzieć, że poziom glukozy obniży się i automatycznie wstrzymany zostanie proces jej podawania, natomiast gdy poziom glukozy powróci do normy, technologia Smart Guard wznowi podawanie insuliny. Posiadanie takiej pompy pozwoli znacznie ograniczyć liczbę epizodów hipoglikemii oraz poprawi jakość mojego życia

Koszt takiej pompy to 26 000 zł. Niestety w Polsce dla osób powyżej 26 roku życia pompy insulinowe nie są refundowane ani w żaden sposób finansowane. Zakup ten znacznie przekracza moje możliwości finansowe. Życie z cukrzycą kosztuje, nawet jeśli sprzęt potrzebny do działania pompy insulinowej, tj. podajniki, zbiorniki, sensory są częściowo refundowane, to i tak jest to duży wydatek w budżecie, rzędu kilkuset złotych miesięcznie. Trzeba więc sobie radzić samemu, z pomocą bliskich i przyjaciół. Nigdy wcześniej nie prosiłam o pomoc w tej kwestii. Zawsze radziłam sobie sama, ale teraz niestety nie dam rady. Dlatego też zwracam się z prośbą o pomoc. Będę wdzięczna za każdą złotówkę.

Poniżej zamieszczam link do opisu pompy insulinowej:

https://www.medtronic-diabetes.com/pl-PL/terapia-z-uzyciem-pompy-insulinowej/pompa-insulinowa-minimed-780g