Mam 27 lat i chcąc stać się dla mojej matki dzieckiem, które pokocha zadłużyłam się by ona i moje rodzeństwo miało gdzie i za co żyć.

Mam 27 lat chorobę afektywną dwubiegunową, epizody depresyjne oraz myśli samobójcze i skierowanie do szpitala do ktorego nie mogę się udać bo stracę 20% i tak marnej pensji. Staram się jak mogę, dorabiam gdzie się da i robie wszystko co w mojej mocy by pozbyć się ciężaru w postaci tak dużej kwoty. Udało mi się spłacic jednego komornika, który wszedl na moje konto dwa lata temu przez zadłużenie na mieszkaniu w ktorym mieszkała moja matka z rodzeństwem, tym samym na ktore ja sama sie zadluzylam rok wcześniej by nie wyrzucili ich z niego. Finalnie zostalam sama z rodzeństwem, komornikiem i długami. Mineły dwa lata, a mi brakuje siły. Jestem z tym sama. Marze o normalnym życiu, bez strachu, bez wizji kolejnego głodowego miesiąca i wiem, ze to wszystko moja wina ale już po prostu nie daję rady. Chce zacząć dbać o swoje zdrowie bez stania nad wyborem zdrowie, a dach nad głową. Pragnę po prostu zacząć żyć. Założenie zbiórki to trudna i uwłaczająca dla mnie decyzja ale i ostatnie światło nadziei.