Nie znamy historii tej pięknej, dzielnej koteczki. Być może kiedyś miała dom, ale go straciła. Może całe życie błąkała się niechciana po pewnej podwarszawskiej miejscowości. Wiemy, że w końcu dobry człowiek zainteresował się jej losem i tak trafiła wiosną do fundacji. Nie była sama. Pod opieką miała drugą, młodszą kotkę, prześliczną czarnulkę, prawdopodobnie swoją dorastającą córkę.

Obie kotki miały potężną infekcję, z którą jednak szybko udało się rozprawić dzięki antybiotykom. Wykastrowane i zdrowe zaczęły szukać domu. Jednego byliśmy pewni – to musi być wspólny dom. Koteczki były nierozłączne. Kiedy trzeba było je na chwilę oddzielić, np. do badania, zaczynały potwornie płakać. Szczególnie buraska niepokoiła się o córkę, gdy ta znikała jej z oczu. Ciągle okazywały sobie uczucie, ocierały się o siebie, lizały po łebkach, spały zawsze przytulone. Ich miłość roztapiała serca wolontariuszy. Ludzi też kochały od początku, uwielbiały głaskanie, chętnie wylegiwały się na naszych kolanach i mruczały jak dwa traktory.

Nie było więc dla nas niespodzianką, że tak cudowny dwupak nie czekał długo na dom. W czerwcu zakochała się w nich na zabój dwójka sympatycznych ludzi. Starannie się przygotowali do adopcji, zabezpieczyli okna i balkon, sprawdzili, czy nie mają niebezpiecznych roślin, kupili wspaniałą wyprawkę i wreszcie nastał ten wyczekany dzień – zabrali dziewczyny do domu.

Nic tak nie cieszy wolontariuszy, jak pozdrowienia, które przysyłają nam szczęśliwi byli podopieczni. A Burcia czy też Burkina Faso, jak nazwali ją opiekunowie i córeczka pisały często ;) Dostawaliśmy piękne zdjęcia kotek śpiących spokojnie na kanapie, przytulonych do opiekunów albo wygrzewających się na balkonie.

Sielanka trwała jedynie miesiąc :( Nagle Burcia straciła apetyt i chęć do zabawy, stała się apatyczna i smutna. Opiekunowie nie czekali, natychmiast zabrali ją do weterynarza i po serii badań usłyszeli potworną diagnozę – zakaźne zapalenie otrzewnej. Jeszcze do niedawna był to wyrok śmierci, bez wyjątku, bez żadnej możliwości ratunku. Dziś mamy już możliwości leczenia, o czym mogą zaświadczyć byli i obecni podopieczni fundacji – Adwokat, Aplikant, Gryzol, Rozmówka i Teriyaki. Terapia jest długa, trudna i, co najgorsze, potwornie droga. Zbyt droga, jak na możliwości opiekunów.

Opiekunowie nie wahali się ani chwili i od razu wiedzieli, że chcą ratować przyjaciółkę. Ale nie dadzą rady bez naszej pomocy. Czy możemy zostawić ich z tym nieszczęściem samych? Powiedzieć – wasz kot, wasza sprawa, radźcie sobie? Oczywiście, że nie! Fundacja może pomóc w zakupie preparatu, nauczyć podawania zastrzyków, ale jednego nie może – sfinansować choć częściowo terapii.

Dlatego zwracamy się do Was – miłośników kotów, dobrych ludzi z sercem otwartym na potrzeby zwierząt. Bez Was Burcia nie ma najmniejszych szans na leczenie i życie. Ktoś powie – to tylko zwykły, bury kot. Nie! To ukochany domownik i dzielna, czuła matka Czarnulki.

Czy uważasz, że jej życie ma znaczenie? Czy możesz podarować jej choć kilka złotych? Zrezygnować może z jednego piwa, wyjścia na lody, kawy na mieście, a w zamian mieć to bezcenne uczucie, że dałaś / dałeś komuś szansę na życie? Popatrz na szczęśliwą Burcię na zdjęciach, na jej córkę, która nie potrafi bez niej żyć i pomyśl o tym. Prosimy w imieniu kotki, która nie może się zwrócić do Ciebie sama. Ale bardzo chce żyć.