Kończę dziś 36 lat, a Fundacja 2 lata. 

Gdy myślałem wczoraj co Wam napisać, uznałem że zdobędę się na bardzo prywatne wyznanie.

Ponad 12 lat temu poznałem się z pomaganiem, niewinnie, przypadkowo, bez żadnej wizji i świadomości tego co się wydarzy dalej - pierwszy raz przekazując potrzebującej osobie wsparcie. To była używana, kilkuletnia pralka, która później stała się tu małym symbolem wsparcia.

Poznałem się i po czasie zakochałem. 

Każdego dnia udowadnialiście mi, że pomaganie też cos do mnie czuje, a ja uwierzyłem wam i zaufałem.

Spędziłem 12 lat, czas rozwoju młodego człowieka, starając się naprawić życie wszystkich innych, zapominając o swoim. Chciałbym byście wiedzieli, że zawsze robiłem co mogłem, do ostatnich sił, do szaleństwa, często zalany łzami, często ukrywający się z nimi, jeszcze częściej wściekły i przeklinający na świat, który jest bardzo złym miejscem. 

Przez te 12 lat pomagania stałem się nerwowym i zgorzkniałym od środka człowiekiem. Gdy jednak w mojej głowie mam chwilę dla siebie, marzę o zupełnie innym świecie. 

Założyłem fundację by pomagać jeszcze na większą skalę, ale także by spróbować znaleźć czas, mieć swoje życie. Wielu mówiło, że Fundacja nie przetrwa miesiąca, kwartału, a jesteśmy już 2 lata i będziemy walczyć dalej, dla takich chwil jak wczoraj, gdy dowiedzieliśmy się, że Tadzio widzi.

Dziękuję wszystkim osobom, które przez te 12 lat wspierały, kibicowały, pomagały, a także tym, którzy poprawiali mnie i byli mądrzejsi, bo ja nie jestem najmądrzejszy, a tylko pomagam tworzyć tutaj wspólne dobro.

Przez cały rok staramy się pomagać innym. Moje urodziny to tak naprawdę jeden z nielicznych momentów w roku gdy mogę spróbować prosić Was o wsparcie - chociaż i tak zawsze to dla mnie mocno niezręczne i trudne.

Za każdą złotówkę na urodzinową zbiórkę fundacji dziękuję, ale dziękuję też za każdy komentarz, każde miłe słowo. Obiecuję przeczytać je dziś przed snem wszystkie. 

I na koniec, najważniejsze:

Dziękuję, że nieprzerwanie trwacie tu ze mną.