Nie sposób zliczyć ukraińskich rodzin dotkniętych zbrodniczą działalnością okupanta, nie sposób pomóc też wszystkim, dlatego dziś proszę was o wsparcie konkretnych osób - rodziców mojej koleżanki Anastazji pochodzącej z Donbasu, a od lat mieszkającej w Polsce.

Tetiana i Sergiej Krasovscy długo nie chcieli opuszczać domu. Ich syn Walerij, brat Anastazji, zaginął na służbie i zrozpaczeni rodzice czekali (i nadal czekają) na jego powrót. Gdy w mieście zrobiło się naprawdę groźnie, uciekli do obwodu rówieńskiego. Tymczasem w Bachmucie trwają krwawe walki (z udziałem dwóch tysięcy rosyjskich przestępców zwolnionych z więzień i nęconych obietnicą amnestii) i dom państwa Krasovskich właściwie przestał istnieć.

Oddaję głos Anastazji:

"Dom odziedziczył dziadek po dziadku, potem mój ojciec. Zawsze było mówione ze to będzie dom Valery [Walerija] a potem jego syna. Nigdy nie było myśli o sprzedaży. Zawsze był traktowana jako dom rodzinny. Tak, żeby nawet moi wnuki tam mogli przyjechać beze mnie.

Najpierw zanikły wieści o bracie. Rodzice bardzo długo nie opuszczali Bachmut w nadzieje ze on wróci do domu. Ale zrobiło się już strasznie wiec podjęli decyzje wyjechać. Zostawili klucze w wyznaczonym miejscu na wypadek ze wróci. Jego dzieciaki jeszcze nie wiedza ze Valerka uważa się za zaginionego, czekają aż wrócą do domu.

Teraz nie wiem, czy nie lepiej im kupić za 10000 dolarów dom na wsi na zachodniej Ukrainie, ale nawet takie pieniądze dla nich to już olbrzymi koszt. W zasadzie dla nas wszystkich, bo to będzie wszystko w stanie do kapitalnego remontu. Ale zdecydowani tam wracać i odbudowywać".

Wystarczy słów, obrazy mówią same za siebie.

Zdjęcie pierwsze: niebieska strzałka wskazuje to, co pozostało z domu.

Zdjęcie drugie: Tetiana i Sergiej z wnuczką, córką Anastazji.

Zdjęcie trzecie: wnukowie u dziadków jeszcze w szczęśliwych czasach.

Poniżej odnośniki do filmików.