Gdy synek miał 3-latka, zdiagnozowano u niego niepełnosprawność intelektualną. Jakby z dnia na dzień rozwój Grzesia się zatrzymał. Nie było z nim kontaktu, nie reagował na swoje imię, nie patrzył w oczy. Przede wszystkim, nic nie mówił. Moje matczyne serce rozpadało się na kawałki, bezsilność na zmianę przeplatała się ze strachem. Jego zachowanie znacznie odbiegało od zachowania rówieśników. Syn boi się głośnych dźwięków, lubi schematy — bardzo lubi kontakt z rówieśnikami . Wszystkie zachowania wzbudzały we mnie ogromny niepokój, dlatego szybko postanowiłam skonsultować się ze specjalistami.

Rozpoznanie długo nie trwało, po krótkim czasie zdiagnozowano niepełnosprawność intelektualna.

Dzięki systematycznej pracy na zajęciach wczesnego wspomagania rozwoju, pomocy neurologopedy i zajęciom w przedszkolu pomału Grześ zaczął mówić i rozumieć otaczający go świat. Nadal ciężko mu się odnaleźć w gronie rówieśników, jednak postępy widoczne są gołym okiem. Grześ cały czas potrzebuje wsparcia i stymulacji rozwoju.

Każda dłuższa przerwa może spowodować regres…

Niestety, koszty regularnego leczenia i rehabilitacji zaczęły mnie przerastać. Nie jestem w stanie samodzielnie zapewnić dziecku wystarczającej terapii. Dlatego proszę Cię o pomoc.

Grześ zasługuje na piękne życie, a tylko z Twoją pomocą będę w stanie mu je zapewnić.

Angelika , mama