Hej kochani, mam na imię Dorota, mieszkam w Warszawie i jestem grafikiem komputerowym. Jeszcze do niedawna wiodłam klasyczne życie wypełnione pracą na etacie, zmaganiami z kredytem mieszkaniowym i innymi, codziennymi problemami. Było to jednak życie stabilne, pełne miłych chwil i optymizmu.

Nieco ponad miesiąc temu wybrałam się na urlop do Albanii, żeby odpocząć, zwiedzić nowe miejsca i nabrać sił przed kolejnym rokiem pracy. Niestety chwila nieuwagi sprawiła, że moje życie skręciło w całkowicie nieoczekiwanym kierunku. Upadek ze schodów piramidy w Tiranie skończył się dla mnie dziesięcioma złamaniami różnych kości, a trzy z nich okazały się bardzo brzemienne w skutki. Złamałam pięć żeber, wyrostek barkowy łopatki, kość łonową, a także trzon kości ramiennej, dalszy koniec kości ramiennej i bliższy koniec kości łokciowej prawej ręki. Liczne stłuczenia, otarcia skóry i drobniejsze urazy były już tylko wizualnym dopełnieniem smutnego obrazu po wypadku.

Zostałam przewieziona karetką do albańskiego szpitala państwowego, w którym przeleżałam w bezruchu trzy dni, otrzymując jedynie środki przeciwbólowe oraz niezbyt kompletną diagnozę dotyczącą najpoważniejszych złamań. Nikt nie podejmował się złożenia złamanych kości, pojawiły się słowa o konieczności przeprowadzenia operacji prawej ręki, ale zaczynało do mnie docierać, że w szpitalu nie ma lekarza, który mógłby taką operację przeprowadzić, ani pomóc mi w jakikolwiek inny sposób. Mijały dni wypełnione cierpieniem i poczuciem bezsilności.

Na szczęście miałam wykupione ubezpieczenie podróżne, a dzięki wsparciu i determinacji bliskich mi osób w Polsce udało się zmobilizować ubezpieczyciela do działania. Trafiłam do prywatnego szpitala w Tiranie, w którym przeprowadzono kolejne badania i zdecydowano się przeprowadzić trwającą 6 godzin, skomplikowaną operację złożenia trudnych, wieloodłamkowych złamań kości prawej ręki, z wykorzystaniem licznych śrub i płytek służących do ich zespolenia. Po operacji lekarze wyrażali umiarkowane zadowolenie z jej przebiegu, jednak z drugiej strony odnosiłam wrażenie, że klinika chciałaby się ze mną jak najszybciej rozstać. Po kilku kolejnych dniach wypełnionych bólem udałam się w trudną i wyczerpującą dla mnie podróż powrotną do Warszawy.

Na zdjęciu po lewej trójwymiarowy obraz dwóch złamań kości ramiennej. Po prawej stronie obraz RTG źle złożonej kości ramiennej po pierwszej operacji.

W domu stopniowo dochodziłam do siebie planując powoli czekającą mnie, długotrwałą rehabilitację. Jednocześnie nowe prześwietlenia, badania tomograficzne i wizyty u kolejnych ortopedów, rodziły wątpliwości co do jakości przeprowadzonej w Albanii operacji. W końcu zdałam sobie sprawę, że mój przypadek całkowicie przerasta ortopedów, którzy nie są chirurgami specjalizującymi się w operacjach kończyny górnej, postanowiłam więc dotrzeć do konkretnych specjalistów. Trafiłam do najlepszych, a efektem nowych konsultacji i burzliwych dyskusji między nimi była stresująca diagnoza: kości się nie zrosną, konieczna jest kolejna operacja, polegająca na demontażu wszystkich płyt i śrub zastosowanych w Albanii oraz założeniu nowych, od początku i w inny sposób.

Mocno spóźniona reoperacja miała być bardzo trudna, obarczona dużym ryzykiem zakażenia i niepewna co do rezultatów. Wśród zagrożeń, oprócz bardzo prawdopodobnego zakażenia, które mogło doprowadzić nawet do amputacji całej kończyny, było także przerwanie nerwów, a w efekcie nieodwracalny paraliż ręki. Z drugiej strony brak operacji oznaczał pewne kalectwo, polegające na patologicznej ruchomości kości ramiennej i niesprawnym stawie łokciowym, skutkującym m. in. brakiem możliwości wyprostowania ręki w łokciu oraz uniesienia jej do góry, nawet na niewielką wysokość.

Mimo podjętych przeze mnie starań nie miałam szans na przeprowadzenie operacji w szpitalu państwowym, przynajmniej w dającym się przewidzieć terminie (to temat na osobną, smutną opowieść), tymczasem trwał wyścig z czasem. Każdy dzień zwłoki zmniejszał szanse na udaną reoperację.

Wykorzystując wszystkie moje oszczędności i pożyczając brakującą kwotę, zdecydowałam się zapłacić blisko 50 tys. zł za operację w prywatnej klinice w Warszawie. Trwała 7 godzin i uczestniczyło w niej pięciu lekarzy. Chirurg prowadzący, wybitny, bardzo doświadczony specjalista w dziedzinie chirurgii ręki, nie ukrywał, że ma przed sobą niezwykle trudne zadanie i nie obiecywał za wiele.

Dziś jestem już po reoperacji, po której znów nastały dni cierpienia i niepewności. Jednak czas, który już upłynął, pozwala mieć ostrożną nadzieję, że ryzyko zakażenia minęło. Wszystko wskazuje również na to, że nerwy ocalały: jestem w stanie poruszać delikatnie wszystkimi palcami prawej dłoni, odczuwam dotyk. Od strony technicznej operacja się więc udała.

Lekarze są jednak ostrożni w odniesieniu do końcowych rezultatów. Zrośnięcie się trzonu kości ramiennej pozostaje niepewne, nie wiadomo jaka będzie ruchomość poszczególnych stawów. Czeka mnie wielomiesięczna, a może nawet idąca w lata rehabilitacja, której rezultaty nie muszą być zadowalające. Wiem na pewno, że rehabilitacja będzie długa i kosztowna, powinna też być regularna i profesjonalna, by marzyć o uzyskaniu choćby podstawowej sprawności ręki. Na pełną nie mam już szans.

Najpewniej czeka mnie jeszcze kolejna operacja, polegająca na usunięciu wszystkich lub niektórych śrub i płytek. A potem znów rehabilitacja. Ale tym będę się martwić w przyszłości...

Moja ręka po pierwszej i po drugiej operacji.

Dla grafika komputerowego ręce są podstawowym narzędziem pracy. Obecnie jestem na zwolnieniu lekarskim, gotowa zaangażować się w pełni w wysiłek rehabilitacyjny, aby jak najszybciej wrócić do pracy. Jednak na ten moment pozostaje niepewność, walka z bólem, zależność od innych, pooperacyjne długi i brak środków na rehabilitację. Dlatego postanowiłam zwrócić się do Was z gorącą prośbą o wsparcie finansowe, które pozwoli mi przetrwać ten trudny okres i da mi szansę na osiągnięcie jak największej sprawności. Chcę walczyć o swoją rękę i będę wdzięczna za każde, nawet niewielkie wsparcie… Z góry bardzo, bardzo Wam dziękuję za pomoc i zrozumienie.