Nie wiem, jak zacząć, bo pisanie o sobie w tak trudnym momencie nie jest łatwe. Ale spróbuję, szczerze, najlepiej jak potrafię.

Mam na imię Ola i mam 20 lat. Od dwóch lat jestem poza domem rodzinnym. Wyprowadziłam się, bo musiałam – przez przemoc psychiczną, przez życie w ciągłym lęku, braku zrozumienia, wsparcia i spokoju. Zamiast rodziny – miałam walkę o przetrwanie. I choć odejście było jedyną słuszną decyzją, od tamtej pory zmagam się z brakiem stabilizacji, z poczuciem, że nie mam swojego miejsca na świecie.

Obecnie mieszkam w lokalu, który w każdej chwili może zostać sprzedany. Czuję się tak, jakby ten grunt pod nogami był coraz cieńszy. Nie mam możliwości wzięcia kredytu, nie mogę liczyć na rodzinę, a moja praca niestety nie pozwala mi nawet na wynajem czegoś własnego. Staram się jak mogę, ale wszystko, co mam, idzie na podstawowe potrzeby.

Od dawna leczę się na depresję. I choć robię wszystko, żeby stanąć na nogi, to bez własnego kąta, bez miejsca, gdzie czuję się bezpiecznie – jest to naprawdę trudne. Mam ogromne pragnienie po prostu mieć swój pokój. Swój kąt. Ciszę. Spokój. Miejsce, gdzie nikt mnie nie skrzywdzi. I gdzie będę mogła zacząć na nowo.

Dlatego proszę – o pomoc. O szansę.

Chciałabym kupić chociaż małą kawalerkę – moje własne, spokojne miejsce, gdzie mogę mieszkać, leczyć się, żyć. I nie bać się każdego kolejnego dnia.

Jeśli możesz, pomóż. Każda złotówka to dla mnie coś więcej niż pieniądz – to krok w stronę bezpieczeństwa, którego nigdy nie miałam.

Jeśli nie możesz wpłacić – proszę, udostępnij. Może dotrze do kogoś, kto będzie mógł pomóc.

Dziękuję z całego serca ❤️,

Ola