Oreo i Kapral dwa psiaki, które dzielą wspólny kojec w schronisku w Radysach od 6 lat. Można powiedzieć kumple na dobre i złe, ale czy udało się im zaznać choć odrobinę dobroci, w schronisku bez kontaktu z człowiekiem i światem zewnętrznym? Może mimo 6 zmarnowanych lat byli dla siebie wsparciem, może razem przeżyli sytuacje, których nawet nie umiemy albo nie chcemy sobie wyobrazić. Czy możemy pozwolić zostać im tam dalej, skoro w końcu świat się dowiedział o ich niedoli? Przetrwali tak wiele chyba nie po to, aby umierać na naszych oczach….pomóżmy dojrzałym psiakom przeżyć godnie te część życia jaka im pozostała, skoro nie jesteśmy w stanie oddać im straconego dzieciństwa i młodości. Kapral dzieli kojec z Oreo od wielu lat, skoro tyle wspólnie przeżyły, są dla siebie tutaj wsparciem. Nie muszą szukać wspólnego domu, ale muszą opuścić schronisko w tym samym czasie. Ten, który pozostałby w schronisku, może sam nie dać rady.... Udało nam się pozyskać deklaracje na utrzymanie OBU psiaków w domowym hoteliku, Was prosimy o wsparcie na transport , koszty weterynaryjne i przygotowanie psiaków do adopcji. Losy psiaków będzie można śledzić na Wydarzeniu Fb pn "By przestał się bac" link https://www.facebook.com/events/335548983494259

OREO - kojcowy kolega Kaprala - i kolejny niewiarygodny psi życiorys. Widocznie było mu pisane przeżyć siedem chudych lat, bo właśnie siódmy rok mija mu w schronisku. Szkoda tego czasu, bo psie życie jest krótkie, a ominęło Oreo wszystko to, co psu należy się, Nie wyszalał się jako młody pies, nie zaznał ciepła i dostatku jako domowy pies, nie pokochał go, albo chociaż nie polubił, nikt. .

Ale kiedy Oreo stał przy nas, taki bardzo pogodny i przyjazny, było pewne, że psy muszą mieć szósty zmysł: inaczej nie czekałby z ufnością - niech zdąży być jeszcze psem Czyimś, Domowym, niech zazna dobrego życia, chociaż na koniec.

Niech nie okaże się, że nie czekał tyle na próżno.

KAPRAL Niby pies, jak każdy inny, ale kiedy odczytałyśmy jego numer, przed oczami mignęło nam całe długie życie Kaprala. Bardzo łatwe do wyobrażenia. sześć schroniskowych lat: najpierw w tęsknocie i smutku, potem w rezygnacji, pewnie w apatii, na pewno w strachu, w ogłuszającym hałasie, na kilku metrach. Jałowe, niepotrzebne, zapomniane życie. Trafił tu jako młody pies, przeżył, nie zapomniał tego, czego się kiedyś nauczył. Był bardzo szczęśliwy, gdy go wyprowadziłyśmy na zewnątrz - jakby na magiczne: pstryk - zniknęło te sześć lat czekania. Czekał teraz tylko na znak, że już sobie stąd idziemy, razem. Jakby nie miał żalu, że życie mu przeciekło , jakby ciągle, po tych sześciu latach, był gotowy zaczynać je od początku. :