MILUŚ to mój koci domownik od 4 lat. Nie wybrałam go. Trafił do mnie w lipcu 2021 - po tym, jak na moją kocią stronę na fb napisała dziewczyna, że w ogródku pod blokiem na ul. Matejki są kotki z kociakami, które mają chore oczka. Pojechałam tam zawieźć leki, ale nikt tych kotów tam leczyć nie zamierzał...ani zabierać do domu. Twarde ludzie mają serca. Ja nie umiałam zamknąć swego. Trafiło do mnie 9 kociaków. Mimo troski o nie, przyplątała się panleukopenia. Była zdobyczna surowica, leki i codzienne kroplówki. A potem ból serca...5 kociąt zmarło. Miluś znalazł się w tej grupie „szczęśliwców”, przeżył, choć był już 1 nogą na drugim brzegu. Ale organizm na pewno dostał za swoje. Miluś zaczął mieć problemy oddechowe, które się nasilały i nasilały. Kot stał się apatyczny, mało ruchliwy, realnie zaczął się podduszać. Mimo opieki nad 60 bezdomnymi kotami, jako osoba prywatna i zagrożona utratą pracy, zdecydowałam się ratować Milusia, płacąc za leczenie ze swojej kieszeni i mając nadzieję, że wrażliwe osoby pomogą w pokryciu kosztów. Wykonano rhinoscopię i to badanie wykazało, że kot ma 5% drożności dróg oddechowych. Konieczne było udrażnianie, chirurg w kolejnych zabiegach tworzył "przejście". Po pierwszej operacji z użyciem lasera nozdrza zarosły w ciągu 11 dni. Po drugiej – to samo. 28.08 Miluś miał 3 operację (a czwartą narkozę w ciągu 5 tygodni). Wystąpiło krwawienie, dostałam z lecznicy telefon, że kot może nie przeżyć nocy. Przeżył. Jeszcze walczymy. Miluś dostaje leki i kroplówki.

Czy ja go męczę? Nie, robię to z miłości. Dałam mu szansę, wydałam ogrom pieniędzy, jestem z nim w najtrudniejszych chwilach. Gdy przyjdzie moment, że naprawdę nic się już nie da zrobić, Miluś zostanie poddany eutanazji. Na razie walczę o jego komfort i życie. To nie jest egoizm, to troska. A kiedy nadejdzie koniec, to ja będę żyć z bólem po jego stracie.

Proszę o wsparcie i udostępnienia zbiórki.

Marzena