Cześć,

Mam na imię Magdalena. Choruję na Complex PTSD - pewnie wielu z was nie wie, czym jest ta choroba, nie można tego do niczego porównać, ani nikomu tego wytłumaczyć. Nie wiem skąd biorę siłę na walkę o siebie każdego dnia, miesiąca i niestety już lat. Mam zaledwie 32 lata, ale jak to usłyszałam od jednej z psycholog klinicznych po prawie udanej próbie sambojczej po jednym z niezliczonych traumatycznych przeżyć "Pani Mgdaleno, ja Panią najmocniej przepraszam, ale nie mogę już z panią kontynuować terapii ponieważ takich rzeczy, które Pani przeżyła, nie widziałam nawet na filmach i nie mogę przez to spać po nocach. Mam nadzieję, że Pani to zrozumie. "

Było to w 2019 roku zanim jeszcze stwierdzono u mnie CPTSD, później życie i wydarzenia, które miały miejsce w moim najbliższym otoczeniu wcale nie pomagały mi "zdrowieć", wręcz dokładały kolejnych niewyobrażalnych traum. Mój stan zaczął się pogarszać w roku 2023 roku. Na telekonferencji z lekarzem psychiatrą usłyszałam; " pani Magdaleno, ja pracuję z osobami chorymi psychicznie, a Pani nie jest chora psychicznie - tylko miała Pani miała trudne życie, a na to nie ma lekarstwa." Odbijałam się od drzwi lekarzy psychiatrów i psychoterapeutow, gdzie słyszałam że albo nie mają odpowiednich kompetencji lub kwalifikacji, albo, że moja historia jest za trudna lub dostawałam namiary na gabinety gdzie ktoś miał mi rzekomo pomoc.

W końcu trafiłam na Panią psychotraunatolog, która Zgodziła się przeprowadzić ze mną terapię, a ja już wtedy czułam że potrzebuje hospitalizacji psychiatrycznej. Ona uśmiechając się mówiła wtedy, że damy sobie z tym radę bez konieczności hospitalizacji. Gdzie zaczęłam pracować z Panią Mgr. M. nad starymi traumami z czasów dzieciństwa, od maleńkości, po czym nałożyly się większe i trudniejsze traumy z teraźniejszości. Już wtedy wiedziałam, że muszę o siebie sama zadbać i z myślami samobójczymi udałam się na konsultacje gdzie zostałam przyjęta na oddział ogólnopsychiatryczny gdzie dowiedziałam się, że mam complex PTSD, zaburzenia konwersyjne, napady lęku panicznego i borderline. Sytuację na oddziale wywoływały we mnie ataki, których wtedy jeszcze nie do końca rozumiałam. Zostałam skierowana do Wojskowego Instytutu Leczenia Traumy Bojowej i Psychotraatologii wojskowego instytutu badawczego w Warszawie, gdzie mieli mi pomóc... Niestety po 3 miesiącach codziennych terapii z psychotraumatologiem gdzie dowiedziałam się, że na to jak jestem ztraunatyzowana Instytut oraz kadra lekarska nie jest w stanie nic poradzić, dostalam więc wypis do ręki i proszę opuścić oddział do godziny 16:00 i radzić sobie sama. Po wyjściu ze szpitala zatrzymałam się na kilka dni u kolegi w Warszawie, który jak zobaczył w jakiej jestem formie, że nie jadłam, nie piłam i nie zażywalam leków, że nie jestem już w stanie walczyć o siebie spakował moje rzeczy i zawiózł mnie do innego miasta ponieważ powiedziałam że mam myśli samobójcze i chcę umrzeć. Wylądowałam w kolejnym szpitalu, w którym przez miesięczny pobyt pełen ataków, omdleń i innych różnych zaburzeń związanych z CPTSD zwołano konsylium lekarskie i podjęto decyzję aby podawać mi benzodiazepiny, bo możliwe że jest to jedyny lek, który może pomóc mi funkcjonować w społeczeństwie. Mój stan lekko się ustabilizował, ale po kilku dniach od opuszczenia szpitala zaleglam w łóżku na prawie 9 miesięcy patrząc się w sufit, praktycznie nie ruszając się z mieszkania, które pomimo wielu prób, zawsze kończyły się dla mnie koniecznością uciekania od okoliczności, które były dla mnie stresorem. Kolejne myśli i próba samobójcza doprowadziły mnie do kolejnego 3-miesięcznego pobytu w szpitalu, w którym za wszystkie winy całego świata obwiniano benzodiazepiny z każdym dniem traciłam wiarę w to, że jeszcze kiedykolwiek będzie chociażby dobrze. Tydzień przed wyjściem ze szpitala dostałam bardzo natarczywych i uciążliwych myśli alkoholowych, poza koszmarami przeszłości, które wciąż są jak żywe mimo silnych leków nasennych nie mogłam spać bo ciągle myślałam o alkoholu i miałam lęk przed zaśnięciem. Chyba to był moment kiedy się poddałam. Jak tylko wróciłam do pustych 4 ścian wpadłam w ciąg alkoholowy, który trwał dzień i noc przez 3 tygodnie. Jeżeli kiedykolwiek miałeś/miałaś do czyniebia z osobą chora na alkoholizm lub jej bliskimi wiesz jaka to jest podstępna, straszna i śmiertelna choroba. W pewnym momencie się przestraszyłam, po okropnym przepiciu, kiedy myślałam że już umieram, byłam u mnie karetka. Stwierdzili bardzo silny atak paniki, lekarz zasugerował żebym wróciła do benzodiazepin i że pewnie będę musiała je brać do końca życia. Z bezsilności zaczęłam sięgać po alkohol za często za szybko za dużo ale jeszcze nie za późno. Po ostatnim nieudanym odwyku gdzie przyjęli mnie z otwartymi ramionami mówiąc, ależ oczywiście my Pani pomożemy...

Po dwóch tygodniach pożegnano mnie rachunkiem na 12 000 zł i stałym hasłem "NIESTETY PANI PROBLEM I ZABURZENIA SĄ ZBYT SILNE I ATAKI SKOMPLIKOWANE... NIE NADAJE SIĘ PANI NA TERAPIE W NASZYM OŚRODKU! MAKSYMALNIE DO PONIEDZIAŁKU MA PANI OPUŚCIĆ OŚRODEK!

Po raz kolejny świat zawalił mi się pod nogami, wszystko stało się znowu szare. Od którejś z pacjentek dowiedziałam się o klinice podwójnych diagnoz gdzie leczą CPTSD i uzależnienia. I tutaj moja prośba, potrzebuję Waszej pomocny...od 3 lat moja choroba nie pozwala mi pracować, śmiesznie niski zasiłek z mops-u nie wystarcza nawet na podstawowe leki, które mają utrzymać mnie od ataków, w bezpiecznym miejscu, którym jest moje mieszkanie. Gdyby nie moja rodzina i bliscy to nie wiem gdzie teraz bym była i czy w ogóle bym była. Niestety nie są w stanie pomóc mi opłacić prywatnej kliniki, w której mogę odzyskać swoje życie zacząć "normalnie" funkcjonować. Zatem potrzebuje Waszej pomocy aby uzyskać środki na opłacenie kliniki leczenia złożonego zespołu pourazowego oraz uzależnia. Koszt 4 tygodniowej terapii to 35 tysięcy złotych ale są to najlepsi specjaliści w Europie. Kiedyś ja bardzo pomagałam ludziom, teraz ja potrzebuję waszej pomocy. Wpłacajcie proszę na podany nr konta kwoty jakie możecie przeznaczyć aby pomóc mi odzyskać swoje życie.