Szału nie ma jest rak – tak jak jest zatytułowana książka ks. Kaczkowskiego ma bardzo trafne określenia.

Moja Siostrzenica 46 latka, mieszkająca w Irlandii w miesiącu lutym br. dowiedziała się, że jest chora na raka trzonu macicy. Była to dla niej diagnoza druzgocąca. A zaczęło się bardzo niewinnie w miesiącu sierpniu ubiegłego roku od bóli pleców, osłabienia i obfitych miesiączek. Zgłosiła się do lekarza. Niestety nic jej nie znaleziono i zaaplikowano środki przeciwbólowe. (paracetamol). Nic to nie pomagało, a bóle się nasilały. Kilka razy była na SOR i dalej nic. W końcu po którejś z kolei wizycie u lekarza zdecydowano się przeprowadzić badania. Biopsja, badania dopochwowe, wycinki, usg. Po tych badaniach dowiedziała się, że ma polipa, którego należy usunąć. 17 stycznia odbyła się operacja usunięcia polipa. Niestety nie usunięto go w całości, o czym dowiedziała się dopiero w szpitalu w Dublinie. Po operacji wycinki wysłano do badania histopatologicznego i okazało się, że jest to rak trzonu macicy drugiego stopnia. Wyznaczono na dzień 2 kwietnia br. operację usunięcia macicy w szpitalu w Dublinie. Od miejsca zamieszkania Ballybofey, mojej Siostrzenicy jest to 4 godziny jazdy. Po operacji będzie musiała przejść rekonwalescencję od 4 do 6 tygodni. Nic jeszcze nie wiadomo na czym ta rekonwalescencja będzie polegać. Czy będzie to radioterapia, czy chemioterapia. W tym czasie nie będzie mogła pracować. A musi opłacić czynsz za mieszkanie, opłacić wszystkie media, być może dojazdy do szpitala do Dublina no i musi też mieć pieniążki na zakup leków i podstawowych produktów żywnościowych. Ponadto ma trzy psy wzięte ze schroniska, które wymagają leczenia. W trakcie Jej pobytu w szpitalu psy musi oddać pod opiekę do hotelu, co wiąże się z dużym kosztem. Jej zasiłek chorobowy pokryje zaledwie czynsz. Jest w tragicznej sytuacji psychicznej (nie ma żadnego wsparcia psychologicznego) i finansowej.

Dlatego organizuję zbiórkę, aby pomóc Oli przejść przez ciężki okres choroby i powrócić do zdrowia.

Ola wcześniej ratowała, adoptowała starsze psiaki również i z Polski. Niestety trzy z nich już nie żyją.

Wierzę, że dobro, które Ola dawała  ratując starsze, niechciane i schorowane psy, wróci do niej w tym trudnym czasie.

Szczęście i dobro są jedynymi rzeczami, które się mnożą jeśli się nimi dzielimy.

Mam nadzieję, że uda nam się wspólnie Jej pomóc wrócić do normalności i że dobro wróci ze zdwojoną siłą do każdego Darczyńcy.