Marzę, by urodzić po ludzku.

Mój pierwszy poród nie był łatwy. Pozostawił po sobie najpierw traumę, a później ogromne poczucie niespełnienia. Dużo w nim było przemocy i upokorzeń.

Myślałam, że tak po prostu miało być, że inaczej się nie dało.

Ale teraz już wiem, że można było tego uniknąć.

Teraz już wiem, jak ogromną rolę w porodzie odgrywa głowa.

Jak ważne jest, by rodzić w warunkach komfortu i poczuciu bezpieczeństwa.

Jak wielkie znaczenie ma to, kto nam wtedy towarzyszy i jakie są jego emocje.

Jak ważne jest, by działać w zgodzie ze sobą i słuchać swojego ciała.

Teraz już wiem, że kiedy się jej nie przeszkadza, kobieta wie jak rodzić.

Moim wielkim marzeniem jest urodzić w domu. Szpital, choć ratuje nam często zdrowie i życie działa na mnie jak płachta na byka. Doświadczyłam tam wielu przykrości, upodlenia i poniżenia.

Tego, co usłyszałam nie wyrzucę z głowy. Niemniej jednak oczywiście nie odmówię hospitalizacji jeśli mój stan zdrowia, lub stan zdrowia dziecka będzie tego wymagał.

Na ten moment wygląda jednak, że będę mogła urodzić w domu.

Poród domowy w Polsce jest w pełni legalny i bezpieczny, ale niestety nadal nie refundowany. Koszta są spore, dlatego się tutaj znalazłam.

Przed podjęciem decyzji o możliwości porodu domowego kobieta przechodzi szczegółową kwalifikację i ocenę stanu zdrowia. Pozytywna kwalifikacja dotyczy jedynie zdrowych i fizjologicznych ciąż. W każdym momencie możliwy jest transfer do szpitala i o tym, że należy się tam udać decyduje położna. W Polsce przy porodach domowych asystują dwie w pełni wykwalifikowane położne.

Więcej informacji na temat porodów domowych można poczytać tutaj:

https://www.rodzicpoludzku.pl/Porod-w-domu

i tutaj:

http://czlowiekodrodzenia.pl/porod-w-domu

Marzę o tym, by moje drugie dziecko, które ma przyjść na świat w listopadzie mogło urodzić się bez przemocy.

Dziękuję za każdy grosz dołożony do tego przedsięwzięcia :)