Cześć, mam na imię Kasia.

Kiedy usłyszałam diagnozę – rak piersi z guzem wielkości dużego orzecha włoskiego (B HER2-) – moje życie wywróciło się do góry nogami. Nie mogłam uwierzyć: „Jak to ja? To niemożliwe…”. Jestem młoda, dbam o dietę, karmiłam piersią każde z mojej trójki dzieci, nie było historii zachorowań w mojej rodzinie… a jednak.

Lekarze od razu zaproponowali mi tradycyjne leczenie: chemioterapię (czerwoną i białą), mastektomię, naświetlania a następnie pięć lat hormonoterapii. Powiedzieli mi, że mam „szczęście”, bo ten nowotwór jest powszechny, a ja jestem młoda, więc szanse na wyleczenie są duże. Podpisałam zgodę na leczenie.

„Wypadną Pani włosy – to na pewno” usłyszałam od lekarki, „ale takie jest leczenie”.

To był najbardziej widoczny, ale najmniej uciażliwy efekt chemioterapii jakiego doświadczyłam.

Każdy wie, z filmów czy z opowieści, jak ciężkie jest poddanie się standardowemu leczeniu systemowemu. I to prawda - jest bardzo trudne.

Po przyjęciu 4 czerwonych chemioterapii, nie byłam w stanie funkcjonować, opiekować sie moimi dziećmi, straciłam radość życia, wtedy postanowiłam, że nie chcę się tak leczyć. 

Wybrałam inną drogę – spróbować jak najdłużej żyć z tą chorobą.

Dane z 2017 roku wskazują, że Państwo Polskie wydaje ponad 500 mln złotych na leczenie raka piersi w ramach systemu ochrony zdrowia. Jednak są to terapie radykalne. Nie ma tam wyboru co do metod – leczysz się wg schematu, albo płać sobie sam. 

Ja nie chcę stosować terapii, które wyniszczają to, co jeszcze w moim ciele jest zdrowe i działa, aby wyleczyć się z raka i umrzeć np. na zawał serca, jako powikłanie po z sukcesem zakończonej terapii przeciwnowotworowej.

Dzięki terapiom mniej inwazyjnym, zmianom w moim życiu trzymam swoją chorobę w ryzach. 

Jednak koszty tych zmian są znaczne i ponosze je sama, dlatego proszę Was o wsparcie.

Z wdzięcznością,

Kasia.