Nie wiem nawet, jak zacząć... Piszę to z drżącymi rękami, bo nigdy nie sądziłam, że będę musiała prosić kogokolwiek o pomoc. Zawsze to ja byłam tą, która pomaga – w transporcie, w codziennych sprawach, w nagłych sytuacjach.

Transport to całe moje życie. Kocham jeździć. Kocham pomagać. Auto to nie tylko narzędzie – to moja praca, pasja, drugi dom.

W nocy z 15 na 16 czerwca wydarzyło się coś, co wywróciło wszystko do góry nogami. Jechałam dobrze znaną trasą między Nowicami a łącznikiem autostradowym. Nagle na drogę wyskoczyły dziki. Odruchowo odbiłam kierownicą, żeby je ominąć. Nie chciałam nikogo zabić – ani ich, ani nas mnie i Grześka.

Wpadłam do rowu. W ciemności.

Auto wygląda jak po bitwie – cofnięta chłodnica, pęknięta szyba, rozwalony zderzak, uszkodzone drążki, amortyzatory, podłużnice, wahacze. Dwie opony do wyrzucenia kto wie co jeszcze się okaże po rozbiórce na podnośnikach.

Mechanicy oszacowali straty na około 8 000 zł, w tym spawanie pękniętych elementów konstrukcyjnych i całkowitą wymianę kilku części.

Staram się zgłosić szkodę do zarządcy drogi, bo w miejscu wypadku nie było żadnego znaku ostrzegającego przed dzikimi zwierzętami. Ale wiem, że procedura może trwać tygodniami lub miesiącami, a ja nie mogę tyle czekać.

Naprawa auta jest pilna. To mój jedyny środek dojazdu i pracy. Bez niego nie mogę jeździć, nie mogę zarabiać, nie mogę żyć.

Nigdy w życiu nie sądziłam, że będę musiała błagać o wsparcie. Ale jestem teraz w miejscu, gdzie nie mam wyjścia.

Jeśli możesz – pomóż mi. Każda złotówka, każde udostępnienie… to dla mnie nadzieja.

Wiem, że świat bywa trudny. Ale wierzę, że ludzie mają serca. I że dobro wraca.

Dziękuję – naprawdę, z całego serca.Z wdzięcznością – kierowczyni, która się nie poddaje❤️🥹