Dzień dobry @wszyscy. Jestem Xenia Uranova i właśnie skończyłam 37 lat i dostałam w prezencie ostateczną decyzję o deportacji do totalitarnej Rosji (Kaliningrad) z kraju, który jest moim domem od 12 lat. Co zrobiłam nie tak?

W dużym skrócie – nie dostarczyłam jednego dokumentu na czas, gdyż przesyłka pocztowa zawierająca informację o terminie jego złożenia nie została do mnie doręczona z powodu „uszkodzonej skrzynki na listy” (sic!). Nie zdając sobie z tego sprawy, po czasie okazało się, że minął mi termin urzędowy na dostarczenie owego dokumentu. Zatrzymana i zawiadomiona w 2019 r. o byciu "nielegałem" toczę od tamtej chwili walkę o swą godność i wolność bez prawa do pracy, ubezpieczeń i podstawowych praw człowieka. Los chciał, że urodziłam się Rosjanką, człowiekiem próbującym wyrwać się z systemowej paszczy wściekłego lwa.

W Polsce działam aktywnie w obszarze kultury. Jestem artystką multidyscyplinarna, byłą stypendystką Ministerstwa Kultury w Szkole Filmowej Łodzi, byłym pracownikiem warszawskiej Fundacji Archeologii Fotografii, roczną rezydentką fundacji historii i kultury Borussia, działającej na rzecz zjawisk kultury ponad podziałami i konfliktami narodowościowymi w jednoczącej się Europie w kontekście wielokulturowego dziedzictwa regionu Warmii i Mazur. Współpracowałam również w ramach wystaw zbiorowych z licznymi centrami sztuki współczesnej i galerami – Łaźnia, Olsztyn BWA, Poznańska Galeria Sztuki oraz wiele innych. Zdjęcia z mych archiwów znalazły między innymi w książce warszawskiego wydawnictwa Bęc Zmiana oraz pokazywane były w ramach Łódzkiego Festiwalu Fotografii. Oprócz tego, jestem muzykiem oraz założycielką Trójmiejskiego zespołu muzyki słowiańskiej i orientalnej Emigrah. Ostatni rok spędziłam na tworzeniu filmu dokumentalnego o eksperymentalnej i improwizatorskiej scenie muzycznej Trójmiasta.

Od wielu lat organizuję i prowadzę autorskie warsztaty sztuki bębniarskiej. W ramach tejże działalności miałam przyjemność współpracować z Towarzystwem Pomocy Głuchoniemym i z Gdańskim GAK jak i wieloma innymi znamienitymi inicjatywami, których nie sposób wymienić. Organizowałam liczne wydarzenia muzyczne, jam sessions oraz brałam czynny udział w wielu społecznych akcjach na rzecz wsparcia ludzi potrzebujących, w tym osób z ogarniętego wojną terytorium Ukrainy. Wspierałam konwój humanitarny, negocjując ceny oraz warunki zakupu dronów celem monitorowania sytuacji w okolicach regionów objętych konfliktem wojennym.

Dziś jestem podłamana z kilku powodów. Możliwości pozyskiwania środków do życia znacznie się dla mnie uszczupliły. Bez prawa do pracy, podstawowego pakietu ubezpieczeń zdrowotnych, a także w głównej mierze czasu, ponieważ absolutna większość moich czynności to w tej chwili grzebanie się w zawiłościach urzędowych, prawnych oraz „papierologicznych”. Poza przyjaciółmi i innymi wspaniałymi ludźmi, którzy próbują mi jakoś pomóc w tej sytuacji, nie mam w Polsce rodziny, co nie ułatwia sprawy, szczególnie w kontaktach z urzędami. Ostatni czas to dla mnie istne piekło, zważywszy na to, że Rosja jest krajem apodyktycznym, barbarzyńskim i bezwzględnym również – lub raczej przede wszystkim – wobec jej obywateli, tych przebywających na jej terytorium oraz tych, walczących o godne warunki bytowania poza jej granicami. To kraj mówiący językiem systemowego ciemiężenia oraz wojny – językiem nieprzyswajalnym dla normalnego człowieka.

Rzecz jasna, otrzymywałam i otrzymuję pewną pomoc od prawników działających w ramach organizacji pozarządowych, dużo się dzięki takim konsultacjom nauczyłam, lecz na dzień dzisiejszy potrzebuję konkretnych działań i opracowania strategii, by móc się cieszyć życiem w cywilizowanym świecie.

Moja sytuacja jest skomplikowana, ale nie beznadziejna. Spotykam się z dużą dozą życzliwości, ale nie jestem już w stanie w kółko słuchać porad typu „weź ślub” czy „zrzeczcz się obywatelstwa”, nawet jeśli wszystkie dobre rady wynikają z jak najlepszych intencji. Znajomi znajomych z ciekawymi, aczkolwiek mało realnymi pomysłami to też nie jest rozwiązanie. Mam wrażenie, że nie tędy droga. Czego potrzebuje? Realnych osób mających siłę sprawczą, żeby nie powiedzieć „osób wpływowych”. Potrzebuję wymiernego wsparcia, czasu i uwagi, które pomogą obrać odpowiedni kurs oraz zaskutkują konkretnym działaniem. Brak możliwości podjęcia pracy utrudnia mi jednak podstawowe ludzkie zadanie „utrzymania się”. Stąd też prośba o pomoc finansową tak na samo utrzymanie się, jak i na dalsze działania prawne.

Biorąc pod uwagę, jak intensywny jest to dla mnie czas, mogę nie być w stanie odpowiedzieć każdemu z osobna na indywidualne pytania. Dlatego też, aby lepiej nakreślić sytuację oraz dotrzeć do możliwie jak największej liczby ludzi, udzielam wywiady w radio, gdzie szerzej i dokładniej opiszę całą sprawę (linki na petycje, wywiady i list otwarty do ministra są na mojej stronie wwww.xeniauranova.com oraz poniżej).

Postanowiłam jednocześnie otworzyć „zrzutkę”, gdzie zwracam się z prośbą o dowolną formę wsparcia mnie w tym ciężkim momencie. Udostępnianie opisanych przeze mnie informacji oraz samej zrzutki, rzecz jasna, pomoże zwiększyć zasięg i dotrzeć do odpowiednich ludzi. Jestem za to z góry bardzo wdzięczna wszystkim, którzy uznają to za słuszną sprawę. Polubienie, komentarz czy sub pozwolą Wam na regularne śledzenie sprawy. Bieżące informacje będą pojawiać się tu regularnie. Dziękuję także Bartkowi, który w moim imieniu obsługuje zbiórkę, której ze względu na przeszkody formalne nie mogłam otworzyć osobiście.

Wierzę że nadejdzie taki dzień, kiedy będę mogła żyć w wolności i spokoju w kraju, który wybrałam na swój dom i któremu z wdzięcznością oddałam ponad dekadę swojego życia. Dom, to nie granice. To stan spokoju ducha, to ludzie wokół, to poczucie bezpieczeństwa i godności. Pomóżcie mi zrealizować to życzenie urodzinowe. #xeniazostaje