Chciałabym z całego serca podziękować za każde wsparcie i okazane serce. Bez wsparcia i pomocy już dawno bym się poddała w tej nierównej walce.

Sytuacja choć skrajnie trudna, nie jest beznadziejna. 

Nadzieja jest, ale jest jeden warunek ! Nie przerwę leczenia ani rehabilitacji. Obecna sytuacja finansowa niestety mnie do tego pomału zmusza.

Moja rehabilitacja jest obecnie w warunkach domowych. Do gabinetu dotarcie jest już niemożliwe. Z ogromnym wsparciem fizjoterapeutów i psa, który wszystkiemu nadzoruje i wspiera... Pokonujemy razem kolejne przeszkody.

By móc zawalczyć o sprawność i samodzielność wymagam stałej rehabilitacji. Niestety na tą refundowaną w kraju trzeba czekać miesiącami o ile nie latami. Obecnie czas oczekiwania to jest kilka lat.

Śni mi się po nocach, co będzie gdy braknie na leczenie i rehabilitacje i w jakich cierpieniach będę się mierzyć z codziennością. 

Przez ostatni rok wydarzyło się bardzo dużo. Myślałam, że najgorsze za mną i więcej bólu mnie to kosztować nie będzie.

W lutym tego roku przeszłam operację wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego lewego przez martwicę kości, która doprowadziła do złamania. Nikomu nie życzę, tak dużej dawki cierpienia. Jak to pisze mam łzy w oczach. 

Gdy myślałam, że najgorsze już za mną prawa noga objęta martwicą zaczęła być w coraz gorszym stanie. Czekam obecnie na kontrolne badanie, czekam co najmniej jak na wyrok. W nodze operowanej zaczęło dochodzić do zaniku mięśni co niestety nie wiemy co jest przyczyną. Czy stan po operacji czy wina ucisku przy kręgosłupie. Doszło również do zaniku czucia w części uda. Do tego zmiany przeciążeniowe i niekończąca się lista urazów. Ratując drugą nogę, uszkadza się cała reszta.

Tego czasu nie mam. Rodzinnie finansowo nie jesteśmy w stanie tego udźwignąć.

Obecnie poruszam się na wózku inwalidzkim i o kulach. 

Mięśnie są słabe, bólu masa. Nie zapomnę dnia gdy lekarz ortopeda powiedział, że gdy się nie uda grozi kalectwem do końca życia. 

Choć ciężko mi powiedzieć jakimi słowami można opisać obecny stan. 

Gdy podpisywałam zgodę na operację, musiałam również podpisać że jestem świadoma że gdy coś pójdzie nie tak grozi mi amputacja. Lekarz ortopeda powtarza mi to na każdej wizycie. Gdy dojdzie do upadku lub utraty przytomności z drgawkami z nogami mogę się pożegnać. Jakby to ode mnie zależało. 

Jestem w trakcie procedur i komisji lekarskich w sprawie renty z tytułu niezdolności do pracy. Trwa ona od lipca, do dziś brak decyzji mimo stanu zdrowia. Walczę o jakiekolwiek środki do życia. Chwilowo bezskutecznie, ale taki kraj. Choć się z tym nie zgadzam i stanowczo mówię nie. 

Dalszy ciąg historii poniżej. Opisany przez przyjaciół, bo na to mi sił już w tamtym roku nie starczyło. :( 

2023.10

Doszło niestety do złamania głowy kości udowej w wyniku martwicy. Doszło do najgorszego co liczyliśmy wszyscy, że uda się uniknąć. 4 miesiące później w lutym przeszłam operacje wymiany stawu biodrowego. Resztę historii w skrócie macie powyżej. Leczenie moje nie jest i nie było nigdy przez NFZ refundowane. To straszne, a koszty abstrakcyjne.