Kim są Koty? Część mojej (naszej) historii w pigułce.

Hej, mam na imię Michalina Nina i jestem mamą najpiękniejszego (choć wszystkie koty są najpiękniejsze), puszystego niczym chmurka, czarnego i zielonookiego Lucyfera. Koty - to my.

Prawdę mówiąc nigdy nie miałam lekkiego życia, a moje dzieciństwo nie należało do najłatwiejszych, jednak w wieku 17 lat udało mi się odnaleźć szczęście za sprawą kilku czynników. Dwa były najważniejsze w tym procesie. Adopcja Lucyfera oraz odkrycie w sobie pasji do fotografii dało mi w końcu poczucie jakiegoś wyższego celu w życiu - a bez tego żyć nie potrafię. 

Ksenia Shaushyshvili, 2014

Decydując się na adopcję Lucyfera, zobowiązałam się do tego, że będę jego opiekunką do końca życia, więc muszę dbać zarówno o niego, jak i o siebie. Nie istnieje dla mnie ważniejsza istota, bo to ja jestem za niego odpowiedzialna i kocham go nad życie. I on mi to życie wiele razy uratował, bo w każdej chwili zwątpienia motywował mnie On. Zawdzięczamy sobie życie nawzajem. Jego adopcja to była jedna z moich najlepszych decyzji. I przede wszystkim dla niego to wszystko piszę.

2014

Marcin Kotwica, 2017

Z drugiej strony czym byłoby życie bez pasji? Wyrażanie siebie poprzez zdjęcia: charakteryzację (ukończyłam szkołę charakteryzacji teatralnej), ruch, mimikę, dawało mi wolność, której zawsze tak bardzo pragnęłam. Mogłam wyrażać emocje zupełnie niewerbalnie, co było dla mnie zbawienne i oczyszczające oraz otworzyło mi drzwi do innego świata pełnego barw i kolorowych istot.

Ksenia Shaushyshvili, Meffi Bites aka Blacharstwo Estetyczne, 2016

Dariusz Klimczak aka KWADRART, 2016

Agnieszka Lorek, Magdalena Wilk-Dryło, 2017

Dzięki sztuce mogłam nie tylko dzielić się tym, co mnie pozytywnie inspiruje, ale także zamykać swoje demony w kadrze, a cały ten proces był dla mnie swoistą terapią i główną misją w życiu. Chciałam pokazywać ludziom, że wszystko może być inspiracją, że nawet w brzydocie tkwi piękno. Każde doświadczenie można przekształcić w dzieło sztuki, jeśli tylko wyciągniemy z tego lekcję. Można, a wręcz powinno się być po prostu sobą. Fotografia to piękna sztuka i nie powinna być niczym ograniczana.

Anita Vilkeu, 2015

Ksenia Shaushyshvili, 2014

Marcin Weron, 2017

Michał Mozolewski, 2018

Każdy, kto mnie poznał, wie, jak wiele pasji we mnie było, jak poważnie podchodziłam do swojego hobby, które szybko stało się moją stałą pracą. Byłam zawsze autentyczna, całkowicie oddana sztuce. Oddałam jej swoje życie, stawiając wszystko na jedną kartę. Przez lata rozwijałam się, po prostu robiłam swoje najbardziej profesjonalnie, jak umiałam. Każda sesja zdjęciowa była dla mnie wyjątkowa i na każdej dawałam z siebie maksimum. Wszystko zdawało się być na dobrej drodze, nawet sama zaczęłam fotografować. Zarabiałam jako fotomodelka i nie tylko. Miałam grono oddanych fanów i myślę, że nawet niezłe opinie wśród osób, które ze mną współpracowały. Czułam, że to, co robię, jest ważne i wartościowe. Do czasu.

Ksenia Shaushyshvili, 2015

Wicked.Visions, 2022

Nodame, 2022

Łukasz Spychała aka Koneser, 2023

Nokktvrn, 2022

Nodame, 2019

Nodame, 2022

Eloninja, 2022

Agata Suchocka "Underground" ze mną na okładce, zdjęcie z okładki autorstwa Kseni Shaushyshvili 2017r.

Kalendarz Top Guitar 2017

Wernisaż wystawy pt. "Powrót" Marii Szachnowskiej i Edyty Makaruk i ja w roli modelki do rysunku

Z premiery spektaklu "Terroryści" w reżyserii Konrada Szachnowskiego, gdzie miałam przyjemność zagrać niewielką rolę oraz wykonać charakteryzacje, 2019

Miałam też przyjemność performować wraz z ekipą Sztorm Tattoo podczas Gdańsk Tattoo Konwent 2022

A parę lat wcześniej, w 2017, moja twarz w ujęciu Michała Mozolewskiego pojawiła się na oficjalnym plakacie Poznań Tattoo Konwent

Pozowałam również do malarstwa, tutaj jeden z obrazów autorstwa Anny Wypych, 2021

W 2019 roku do mojego życia zaczęła wdzierać się pewna osoba. Bardzo szybko udało się jej zniszczyć wszystko, na co pracowałam latami. Najpierw zniszczyła moje wnętrze, potem wszystko to, co zbudowałam na zewnątrz. Wszystko runęło, a moje zdrowie się posypało. 

Piszę o tej sytuacji z dwóch powodów. Działania tej osoby doprowadziły do poważnego rozstroju mojego zdrowia, a także dosłownie zniszczyły wszystko to, co budowałam przez całe swoje dorosłe życie. Niewiele zostało. Obecnie mam niespełna 27 lat i od 23 roku życia nie jestem w stanie poskładać swojego życia z powrotem do kupy, bo nie jestem już zdolna do pracy tak, jak wcześniej. Samo przeżycie stanowi dla mnie wyzwanie. A ja naprawdę kochałam swoją pracę. 

Stałam się ofiarą stalkingu, prześladowania i kradzieży wizerunku. Ta osoba nie tylko upodobniła się do mnie do tego stopnia, że ludzie zaczęli mylić mnie z osobą, która groziła mojemu partnerowi, ale zaczęła też kopiować moje prace, moje pomysły, opisy własnej osoby i nie tylko. Byłam przerażona tym, co się dzieje i obawiałam się tej osoby. Poza tym czułam się, jakby rozkradała mnie kawałek po kawałku. Z każdym zdjęciem odbierała mi część mnie. To nie była tylko kradzież własności intelektualnej, to była kradzież mojego JA, bo, jak już mówiłam, dla mnie sztuka, to wyrażanie siebie. Ma sens tylko wtedy, gdy jest szczera. To była po prostu moja historia, moja ciężka praca, twarz, którą sama sobie namalowałam, którą ktoś sobie przywłaszczył i na nią napluł. 

Załamałam się. Zaczęłam wszystko kwestionować. Zaczęłam wątpić w siebie i to, co robię i po co to robię. Zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak, że osoba tak obrzydliwa wzięła sobie za wzór mnie. Ironia losu, w końcu powinnam to potraktować jako komplement, czyż nie? Może gdyby ta osoba przyznała, że byłam dla niej "inspiracją", zamiast mnie obrażać... 

Kłamstwa, pomówienia, oczernianie mnie, manipulowanie w moim otoczeniu. Gdy zdecydowałam się sprawę nagłośnić, dostałam duże wsparcie ludzi, które dało mi siły i poczucie, że jednak zupełnie nie zwariowałam i ta sytuacja rodem z filmu naprawdę mi się przytrafia. Długo myślałam, że to ja oszalałam i to nie może być prawda, a jednak. Dużo ludzi pisało do mnie, chcąc mi pomóc. Na jaw wyszły takie rzeczy, jak na przykład inne jej kradzieże i nękanie różnych osób.

Zaczęła się walka o zacieranie śladów. "Tajemnicze" masowe zgłoszenia moich profili, jej usuwanie zdjęć z własnego profilu, oszczerstwa pisane przez jej znajomych na mój temat (które wiszą w internecie do dziś w przeciwieństwie do moich postów o niej, bo w wyniku zgłoszeń usunięto dziesiątki moich postów i w efekcie straciłam wiele kont), komentarze, prywatne wiadomości, pogróżki. Doszło nawet do tego, że w niewyjaśniony dla mnie sposób odkryła mój adres, co wiem, bo dostałam wysłany w jej imieniu list. Przeprowadziła się też do Trójmiasta z drugiego końca Polski. 

W 2020 zgłosiłam sprawę na policję, a od 2021 roku sprawą zajął się mój prawnik, co nie byłoby możliwe, gdyby nie pomoc kilku wspaniałych osób, którym z całego serca dziękuję (Miłosz!!!). Obecnie prokuratura bada sprawę, ona też już była przesłuchiwana, ale lista świadków jest długa i sięga nawet poza granice Polski, więc sprawa się ciągnie i nie wiem, ile to jeszcze potrwa. A ja? Muszę jakoś żyć, mimo odcięcia mi wielu możliwości, a przede wszystkim sił i motywacji do pracy.

Ze względu na utratę kilku kont, a co za tym idzie swoich zasięgów, straciłam możliwości promocji, zarobku, no i wszystko to, co tam zbudowałam. Zdjęcia, filmy, relacje, kontakty, konwersacje, wszystko zniknęło. Wielokrotnie. Większość z Was pewnie wie, że w tych czasach i w tej branży, konto na Instagramie to podstawa, ale to temat rzeka. Gdyby zsumować ilość obserwujących z każdego konta, które zostało skasowane, to miałabym dziś przynajmniej kilkanaście tysięcy. Obecnie mam trochę ponad 2400 obserwujących, a to przekłada się na moje zarobki i możliwości rozwoju. Zwłaszcza, że ze względu na te zgłoszenia muszę mieć konto prywatne, a jednak nie oszukujmy się - prywatne konto, to żadna promocja dla marki (swoją drogą planuję kolejną próbę założenia nowego, publicznego profilu, bo obecnemu już grozi usunięcie, ale jeszcze obmyślam strategię). No i cały czas muszę się tłumaczyć nowym osobom, jak to możliwe, że tak ciężko mnie znaleźć i mam tak małe zasięgi mimo tylu lat w branży. No bo wiecie - nie ma cię na Instagramie, to nie istniejesz, takie czasy bezsensowne... Wierzcie lub nie, ale ilość obserwujących wpływa na ilość i jakość ofert współpracy. Poza tym, długo też bałam się wychodzić z domu, a nawet dzielić się czymkolwiek w internecie. To dość problematyczne, gdy jesteś mniej lub bardziej osobą publiczną i na tym polega twoja praca. Dalej mam z tym problem i z tym też walczę, choćby teraz.

Najgorsze jest jednak to, że w którymś momencie nie mogłam już nawet patrzeć na swoje zdjęcia, a patrząc w lustro, widziałam jej twarz. Cóż, tak bardzo zaczęła wchodzić w mój świat, że siłą rzeczy jej zdjęcia pojawiały się na mojej tablicy przez to, że jeździła na sesje do tych samych fotografów. Wiele razy w pierwszej chwili myślałam, że to ja jestem na tych zdjęciach. Istne szaleństwo i okropne uczucie. Obrzydzenie, strach, złość, ataki paniki, rezygnacja. 

Wydaje mi się, że moja psychika nie wytrzymała właśnie dlatego, że sztuka była dla mnie wszystkim. Całym moim życiem, które w tamtym momencie mi runęło. Była zbawieniem, a stała się kulą u nogi. Nerwy tego nie wytrzymały. Różne rzeczy mi się w życiu przytrafiały, ale ostatecznie zawsze miałam swoją sztukę, swój plac zabaw, swoją Michellecter. Podstawa mojej egzystencji została mi skradziona, a ja straciłam wszelkie zasoby potrzebne mi do pracy (począwszy od zdrowia, kończąc na koncie/kontach na Instagramie). Czułam, jakby wyssała ze mnie wszystko, co się dało, zostawiając we mnie swój jad.

Problemy zdrowotne od 2020 roku do teraz

Postaram się opisać w skrócie i w miarę chronologicznie historię mojego leczenia, chociaż niektóre rzeczy na pewno nie są po kolei, a wiele się pokrywało i kto wie, o ilu zapomniałam. Dużo się działo, więc musiałabym spędzić naprawdę sporo czasu, by to wszystko dokładnie opisać, a na czasie mi zależy i to chyba nie jest aż tak istotne. Więc do rzeczy:

- 7 antybiotykoterapii w pół roku

- ciągłe infekcje i zapalenia

- pęknięcie torbieli jajnika, o której nie wiedziałam. Wykrwawiałam się wewnętrznie w ogromnych bólach przez wiele godzin, aż zemdlałam. Miałam szczęście, że nie byłam sama. Zabrała mnie karetka, musieli mnie operować (laparotomia) i usunąć część jajnika. To była kolejna trauma.

Nodame, 2 tygodnie po operacji, marzec 2020

- w efekcie nie mogłam się nawet sama ubrać, byłam pod opieką i mieszkałam tymczasowo u ówczesnego partnera (z kolei Lucyfer od tego momentu przez jakieś 1.5 roku był pod opieką mojej mamy, bo ja w tym wszystkim nie mogłam się nim zająć i chyba nie muszę mówić, jak bardzo źle się z tym czułam...

- brak możliwości pracy jakiejkolwiek poza sprzedażą swoich zdjęć przez internet - przykucie do łóżka, co miało potrwać 1.5 miesiąca wg lekarzy i miałam wrócić do zdrowia, ale...

- po dwóch miesiącach bóle były znów coraz większe i u ginekologa okazało się, że mam drugą torbiel jajnika

- rozpoczęcie terapii hormonalnej 

- codzienne nudności, wymioty, rozwolnienia, w efekcie operacji też hemoroidy, bo czemu nie...

- szukanie pomocy w fundacji FOSA, rozmowy z psychologiem, potem dostałam pół roku darmowej terapii, co udało się przedłużyć do roku

- niepokojące wyniki cytologii, kolposkopia, dużo stresu, ale nic nie wyszło 

- w międzyczasie problemy dermatologiczne, więc wizyta u dermatologa i badania

- myśli samobójcze, psychiatra na NFZ i jego bezskuteczna pomoc

- gastroskopia: lekarz stwierdził zapalenie żołądka i mówił o stanie przedwrzodowym 

- w desperacji pojechałam do Kliniki Medycyny Integracyjnej we Wrocławiu, pani doktor stwierdziła nerwicę, leki od niej pomogły mi przetrwać, ale niestety było to w dalszym ciągu za mało, by mi pomóc 

- w międzyczasie miało miejsce nagłośnienie sprawy kradzieży wizerunku i stalkingu, zgłoszenia (mojemu pierwszemu kontu zaczęło grozić usunięcie) i oszczerstwa

- załamanie nerwowe: w ostatnim miesiącu przed szpitalem schudłam 5kg, nie jadłam, nie spałam, miałam myśli o porzuceniu wszystkiego, co robię. Myśli samobójcze przerodziły się w myśli, jak tego dokonać. Łącznie w ciągu roku schudłam 13kg, wyglądałam i czułam się jak (nie)żywy trup

Nodame, styczeń 2021

-nie miałam już ani siły, ani funduszy, by to dalej ciągnąć i pierwszy raz od bodajże 7 lat nie opłaciłam domeny, tracąc swoją stronę internetową, czego oczywiście później żałowałam i musiałam nieco zainwestować, by założyć nową stronę i mieć niezależne portfolio

- psychiatra prywatnie, leki

- kolejne oszczerstwa, kolejny stres 

- po konsultacji z psychiatrą i z terapeutką, zgodziłam się na pobyt w szpitalu psychiatrycznym

- dostałam pomoc w prowadzeniu profili i wsparcie od ludzi, więc jeszcze coś tam ciągnęłam (dziękuję Wam, a w szczególności Tobie, Nika), ale moje posty i konta były wciąż zgłaszane i kasowane, więc cała moja praca musiała być budowana wciąż na nowo i na nowo...

- zakończenie terapii z fundacji 

- w międzyczasie wisienką na torcie była wiadomość, że były już partner zaraził mnie HPV, więc znów kolejne badania, które sama musiałam opłacić

- w międzyczasie wiele wizyt u dentysty: wyrywanie 3 ósemek i leczenie zapalenia dziąseł, przy którym dosłownie waliłam nocami głową w ścianę z bólu 

- powrót do treningów, a niedługo później poważna kontuzja - nie mogłam chodzić, ciąg fizjoterapii

- znów szpital z powodu ogromnego bólu brzucha, lekarze stwierdzili, że musiałam mieć kolejną torbiel, która pękła, stąd ból, ale musiała być na tyle mała, że tym razem obeszło się bez wycieków i bez operacji 

- laryngolog bodajże dwukrotnie i ciąg fizjoterapii, bo jak się sypie, to wszystko na raz  

- leczenie psychiatryczne dalej trwa

- osteopata, bo od czasu operacji nie mogłam dojść do ładu z kręgosłupem i nawracającymi kontuzjami

- ponowna gastroskopia 

- gastrolog

- rezygnacja z leczenia psychiatrycznego, bo nie przynosiło skutków bez terapii, za to przynosiło silne skutki uboczne; zawzięcie się w walce z depresją samodzielnie na wszelkie znane mi sposoby, m.in. powrót do treningów (moja kolejna wielka pasja)

- podjęcie nowej psychoterapii prywatnie 

- w międzyczasie wciąż badania, badania, badania, łącznie z badaniem na boreliozę, gronkowca, HIV itp. itd. Oczywiście nigdy nic nie wychodziło - wyniki krwi, hormonów i wszystkiego innego były w normie, miałam tylko nawracające infekcje układu moczowego, a każdy lekarz pytany o przyczynę tych moich wszystkich dolegliwości rozkładał ręce i odpowiadał "stres" 

- w tym roku jeszcze jeżdżenie z Lucyferem po weterynarzach, którzy niepotrzebnie mnie nastraszyli, że może mieć chore serduszko, ale ma zdrowe, nic nie wykryli. Teraz wchodzi prawdziwa przyczyna, ale o tym zaraz...

- dwukrotnie przez ten czas okulista, bo wzrok też się znacznie pogorszył, zakup nowych okularów/szkieł

- znowu szpital z powodu bólu, a w zasadzie 3 w jeden dzień, antybiotyk

- problemy skórne, stany zapalne, dermatolog

- wspomniałam o przewlekłym bólu przez 3.5 roku? Przede wszystkim bólu brzucha. Przez większość dni przez te lata czułam kłujący ból, nie wiedziałam, czy to stres, żołądek, jelita, czy macica/jajnik. Teraz już wiem, że wszystko na raz.

- wzdęcia, zaparcia, brzuch jak w ciąży, uczucie rozrywania, jakby miało mnie od środka rozsadzić

- stres, ból, a w efekcie...

- ginekolog i odkryta kolejna torbiel 

- podejrzenie raka jajnika, test ROMA pokazał wysokie prawdopodobieństwo raka jajnika, no więc znów załamka

- skierowanie na oddział onkologiczny, więc kolejna wizyta w szpitalu, na szczęście poza stresem nic nie wyszło i mam powtórzyć badania niedługo 

- test wodorowy z wynikiem pozytywnym - SIBO (powinien być wodorowo-metanowy, ale musiałam przyoszczędzić)

- a jeszcze zapomniałam o skierowaniu na kolonoskopię, niestety mimo skierowania ze znieczuleniem na CITO nie znalazłam w Trójmieście placówki, gdzie dałoby się umówić na NFZ, więc nic z tego nie wyszło

- w międzyczasie przerwanie terapii

- ginekolog i lekarz rodzinny zgodnie zaczęli twierdzić, że wygląda to na endometriozę, więc pojechałam do Wrocławia do Medicus Clinic wykonać diagnostykę pod tym kątem

- wynik był zaskakujący - zdaniem lekarza to nie endometrioza, a zespół biernego przekrwienia miednicy. Nie wiem, czy w wyniku operacji, bo nie jestem w ogóle w grupie ryzyka... Taki psikus, że ja dzieci nie rodziłam i rodzić nie będę, nawet w ciąży nigdy nie byłam, ale mam dolegliwości, na które cierpią kobiety po 2-3 dziecku...

- fizjoterapia uroginekologiczna 

- fizjoterapia (bóle kręgosłupa i nóg, kontuzje)

- chirurg (żylaki) i znowu skierowanie na kolonoskopię, bez znieczulenia, bo za to jest plus 500zł - no trudno

- gastrolog dwukrotnie, eubiotyk (i sru, niemal 1000zł w 2 tygodnie)

- dietetyk

- neurolog

- próba tężyczkowa - pozytywna

- a że jak już widzicie, cechuje mnie ogromne szczęście, to jeszcze przytrafił mi się w te wakacje złamany palec u stopy i wycięcie z życia znowu 

- kolejna próba podjęcia terapii, ale trafiłam na wybitnie nieogarniętego "terapeutę" i tylko mnie ta wizyta podłamała. Mimo to nie poddaję się i szukam dalej kogoś, kto będzie umiał mi pomóc... 

- parę osób stwierdziło, że ktoś na mnie rzucił klątwę, ale na to akurat nie mam dowodów poza powyższymi. 

Ile wydałam na leczenie do tej pory?

Nie jestem w stanie obliczyć tego dokładnie, bo nie mam zachowanych wszystkich paragonów itd., ale udało mi się oszacować, że na leczenie i wydatki z tym związane wydałam niespełna 30 000zł w ciągu 3 lat. Oczywiście robiąc co się da na NFZ. W rzeczywistości podejrzewam, że było to znacznie więcej. Dodatkowo kilka tysięcy poszło na prawnika, a to też dopiero początek. Całe szczęście jest to sprawa karna, a nie cywilna.

Z czego żyję, skąd biorę pieniądze na to wszystko, skoro przez większość czasu nie jestem w stanie pracować? Dorabiałam na wiele sposobów m.in. sprzedając swoje sesje przez internet, poza tym od dziecka potrafiłam oszczędzać pieniądze, więc jadę na oszczędnościach, które już dawno by się skończyły, gdyby nie ogromne wsparcie mojej mamy i babci. Bez nich już by mnie tu nie było. Przykra i wstydliwa dla mnie prawda. Czuję się z tym fatalnie, że bliżej mi już do 30ki, a radzę sobie gorzej niż gdy miałam 22 lata. Cholernie źle mi z tym, bo jednak przez lata wierzyłam, że będąc w tym wieku, to już prędzej ja będę w stanie wesprzeć moją mamę i babcię, zafundować im coś, bo u nas w rodzinie nigdy się nie przelewało. Niestety jest odwrotnie, a ja nie chcę być na ich utrzymaniu w nieskończoność. Generalnie w ogóle tego nie chcę i nigdy nie chciałam być na niczyim utrzymaniu, a sama pracować i zarabiać i być niezależną od kogokolwiek. Zawsze do tego dążyłam, a wyszło jak wyszło. 

Nie mam już na to siły, przede wszystkim psychicznie. Nie potrafię się uspokoić, gdy wszystko wokół bez przerwy się wali. Przez mój wrodzony optymizm i wesołe usposobienie jestem stabilna, jak blat na jednej nodze (mogłam być smutasem po całości, a tak mamy słodko-gorzki rollercoaster). Codziennie staram się uśmiechać i być pozytywna, czarny humor to moje trzecie imię, ale mimo to łapię częste dołki, miewam ataki paniki, rozpaczy itp. i cholernie mnie to męczy. Marzę o świętym spokoju i możliwości tworzenia tak, jak kiedyś. Nie wiem, jak długo tak wytrzymam, bo to **** jest, nie życie, a jednak chcę żyć, bo wiem, że mam dla kogo i po co! 

I wiecie co? Czuję wdzięczność za te doświadczenia! Bo zmusiły mnie do ogromnych zmian w życiu, we mnie samej, a co za tym idzie uważam, że bardzo się rozwinęłam wewnętrznie przez ten czas... dużo sobie uzmysłowiłam... na początku z tym walczyłam, teraz to doceniam i nawet nie chciałabym wracać do tego, co było, bo wierzę, że mając obecną świadomość mogę jeszcze więcej, ale... już mi wystarczy! Przydałaby się odrobina wytchnienia, żebym mogła w spokoju skupić się na leczeniu, przede wszystkim na psychoterapii i przepracowaniu traum. Wiem, że muszę ogarnąć swoją głowę w pierwszej kolejności, żeby móc zrobić porządek też ze swoim życiem. Przecież nawet w chaosie istnieje jakiś porządek...

Na mój stan psychiczny nakłada się wiele rzeczy i ciężko powiedzieć, co z czego wynika, ale śmieję się, że jak w końcu do tego dojdę i wyzdrowieję, to pójdę na medycynę i zostanę polskim dr Housem. Te ostatnie lata, to całe tournee po lekarzach i szpitalach, to szukanie odpowiedzi. SIBO, zespół biernego przekrwienia miednicy, torbiel, tężyczka (i to wszystko wyszło w tym roku) - to wszystko wywołuje/potęguje stany lękowe i depresyjne (polecam poczytać o objawach tych schorzeń, jak ktoś jest ciekawy, co dokładnie dzieje się z moim ciałem i umysłem - tu już i tak jest za dużo tekstu, więc żeby Was nie zanudzać, daruję to już sobie). 

Wiem, że gdyby było mnie stać tych parę lat temu na odpowiednie leczenie, to pewnie uniknęłabym chociaż części tych problemów i może dziś już bym wyszła na prostą. Niestety ciągnące się latami leczenie po trochu wszystkiego, wybieranie pomiędzy moimi lekarzami, a weterynarzem, czekanie na wizyty na NFZ i dni (tak, dni) spędzone na infoliniach przychodni, doprowadziły do tego, że problemy tylko narastają. Ja się muszę za to wziąć raz, a porządnie, no i niestety głównie prywatnie, bo na NFZ, to ja prędzej do grobu trafię niż wyzdrowieję. Dlatego zakładam tę zrzutkę. Póki jeszcze mam siły i motywację. Ja naprawdę mam dość roli męczennicy i ofiary. I okazuje się, że tylko prosząc Was o pomoc, zakończenie tego obrzydliwego etapu mojego życia może się urzeczywistnić. Inaczej może będę tkwić w tym bagnie do śmierci, ale tym razem nie chcę ryzykować.

Dlatego dziś proszę Was o pomoc. Jeżeli jesteś kociarzem/kociarą lub jeżeli moja historia Cię poruszyła, jakoś się ze mną utożsamiasz, albo po prostu zakochałeś/aś się w Lucypurrze i/lub podoba Ci się to, co tworzę oraz chciałbyś wesprzeć mnie w mojej drodze do odzyskania sił, bym znów mogła pracować na pełnych obrotach i sama utrzymać siebie i swoje futrzaste dziecko... będę Ci z całego serca wdzięczna. Każda złotówka się liczy, czyż nie? Nawet jeżeli nie jesteś w stanie wesprzeć mnie materialnie, będę ogromnie wdzięczna za udostępnienie tej zrzutki lub inną pomoc (jestem otwarta na propozycje).

Jakieś trzy lata myślałam o zbiórce, ale nie byłam w stanie się przemóc, bo proszenie o pomoc przychodzi mi z ogromnym trudem. Totalna Zosia Samosia ze mnie. Dumna specjalistka od masek (w końcu ukończyłam "Maskę"!) - potrafię świetnie udawać, że wszystko ok, kiedy wcale nie jest ok. Ale to, że po mnie nie widać (a może jednak widać?), nie znaczy, że mój świat nie płonie. Zresztą wszyscy chyba wiemy, jak działają social media, i że nie wszystko wygląda w rzeczywistości tak pięknie, jak na zdjęciach. Jeśli więc ktoś, czytając powyższe, uważa, że łatwo przychodzi mi wyłudzanie pieniędzy, bo nie chce mi się wziąć do pracy, niech zamilknie i zniknie, bo mnie zdanie takich osób już nie interesuje, bo nie jest to prawda. Takie osoby wcale mnie nie znają. Sądzę, że wiele osób na moim miejscu nie byłoby w stanie na tyle dobrze funkcjonować przez tak długi czas, cały czas jakoś dając radę i nie tracąc przy tym zupełnie zmysłów. Myślę, że większość tych osądzających poległaby już w 2020, gdyby byli w mojej skórze. A ja dałam radę, bo mam jaja (tak, muszę to napisać, żeby sama sobie o tym przypominać). I w końcu mam też jaja, by prosić o pomoc. O tak! Do tego trzeba mieć największe jaja... 

Chcę być zdrowa i spełniać się w swojej roli mamy Lucyfera i artystki. Chcę odbudować to, co tworzyłam przez całe życie i wzbogacać świat o wzbudzającą emocje i skłaniającą do myślenia sztukę, dzielić się swoimi przemyśleniami, a nawet edukować w ważnych dla mnie kwestiach. Chcę znów inspirować... nawet lub przede wszystkim samą siebie. 

Gdybym mogła przestać wydawać większość pieniędzy na leczenie i bać się dnia, w którym skończą mi się oszczędności, mogłabym zacząć inwestować w swój rozwój, a z czasem, mam nadzieję, odbudować Michellecter na nowo i być samowystarczalna.

Chciałabym wtedy odwdzięczyć się jakoś wszystkim tym, którzy mnie tu wesprą. Myślałam o zaoferowaniu sesji zdjęciowej z charakteryzacją dla osób, które wpłacą wyższe kwoty. Teraz jednak oficjalnie tego nie zaoferuję, bo nie mogę sobie dokładać kolejnego ciężaru, którego mogę nie być w stanie zrealizować - muszę skupić się w pełni na sobie i na Lucy. Taki jest cel tej zbiórki. Ale wierzę w to, że któregoś dnia będę mogła się wszystkim odwdzięczyć poprzez moją sztukę lub inny gest i obiecuję, że zrobię, co w mojej mocy, by tak się stało. Marzę o tym, by więcej fotografować, charakteryzować, pozować, tańczyć i nie tylko. Chcę nadrobić te w dużej mierze stracone lata i dzielić się tym z Wami.

Nokktvrn, 2023

(Ta fotografia to idealny przykład tego, że nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Przed tą sesją miałam kolejną falę zgłoszeń, wpadłam w panikę, w nocy strasznie się pociłam i źle spałam, o ile w ogóle. Nie odwołałam sesji, bo nie chciałam wystawiać fotografki, która opłaciła studio, mimo, że czułam się zupełnie nie na siłach i nie byłam zadowolona ze swojej pracy tego dnia. A mimo to - profesjonalny makijaż, doświadczenie i nienaganna robota fotografki sprawiły, że chyba nikt nie wpadłby na to, że miałam na tej sesji jakieś 38,5* gorączki - a przynajmniej tyle naliczył termometr po powrocie do domu! Bo sztuka to magia... :))

Dalszy plan: 

Nina:

- muszę iść znowu do neurologa (tężyczka) wizyta 250zł, leki ???zł

- USG Doppler u flebologa (zespół biernego przekrwienia miednicy aka PCS) 500zł

Co dalej się okaże - czy nie ma tragedii, czy jednak embolizacja żył, a z tego, co się orientuję, to koszt ok. 10 000zł

- fizjoterapia uroginekologiczna (zrosty po operacji+PCS) 170zl/1h lub pakiet 4 wizyt 590zł

- USG ginekologiczne i test ROMA 250zł, 96zł

- dentysta 380zł

- psychiatra i psychoterapeuta, ewentualne leki ???zł (obawiam się, że to będzie najdroższe; pomijając wizyty u psychiatry, poprzednio płaciłam 1600zł za pakiet 10 spotkań psychoterapeutycznych, każde 50min, czyli 1600zł na 2.5 miesiąca, bo nie było mnie stać na częstsze spotkania niż raz w tygodniu, ale potem ceny jeszcze wzrosły)

- wypadałoby też wrócić na klasyczną sportową fizjoterapię, a to jest 150zł za wizytę

-soczewki, bo bez nich ciężko robić sztukę wizualną

- i oczywiście dojazdy

- ewentualne inne badania, wizyty, lekarstwa, które zostaną zalecone 

Ewentualną nadwyżkę chciałabym przeznaczyć na karnety na treningi, które są najlepszym lekarstwem dla mojego ciała i duszy, może nawet na znieczulenie przy kolonoskopii, bo już mam dość bólu i fajnie byłoby się obejść bez tego (o ile w ogóle znajdę miejsce, gdzie to zrobią i nie za 100 lat) i nie wiem, jedzenie? Tak czy owak, te ewentualności są na końcu listy i przeznaczę na nie fundusze, jak już ogarnę wszystko z Lucyferem.

Lucyfer:

 Zaczął posikiwać. Mamy za sobą kolejne badania. Dobra informacja jest taka, że to nie nerki, zła jest taka, że to zęby i możliwa infekcja układu moczowego. No i niestety wszystko wskazuje na to, że Lucyfer jest równie wyjątkowy, jak jego mama i może mieć chorobę, na którą koty chorują niezwykle rzadko - niedoczynność tarczycy. Na razie dostaje suplementy na wzmocnienie, szczegółowe badania przed nami. 

 Musimy wykonać:

- badanie moczu i kału ???zł

- echo serca 200zł i tarczycy ???zł

- jak z serduszkiem wszystko będzie ok, to trzeba zrobić oczyszczanie zębów pod narkozą (400zł), a co dalej, to się zobaczy w trakcie zabiegu, bo może będzie trzeba zrobić coś jeszcze

- szczepienie 90zł

- I oczywiście dojazdy

- ewentualne inne badania, wizyty, lekarstwa, które zostaną zalecone

Ewentualne nadwyżki chciałabym przeznaczyć na nowy drapak (stary się rozleciał, więc kupiłam inny, tańszy - kot wzgardził, więc trzeba jednak kupić taki sam), nową kuwetę, karmę i żwirek (Lucyfer je aktualnie Dolinę Noteci Premium oraz korzysta ze żwirku silikonowego drobnoziarnistego Tigerino w kolorze różowym:)) oraz fontannę, bo może to go jakimś cudem zachęci do picia wody. Jeżeli zajdzie potrzeba, to również behawiorysta, ale mam nadzieję, że po leczeniu w klinice weterynaryjnej problemy miną i mój promyczek będzie zdrowy, wesoły i niesikający poza kuwetą. 

Nie podejrzewam tego, ale gdyby jakimś cudem uzbierało się więcej pieniędzy niż będzie potrzebne na powyższe, to... szczerze mówiąc nie wiem, co się w takiej sytuacji robi? Aha, ustawiam 10 000zł, bo wydaje mi się, że spokojnie powinno wystarczyć na powyższe i na jakiś okres psychoterapii. Ale tak naprawdę wszystko okaże się "w praniu" - wciąż szukam odpowiedzi i sposobu na to, jak to wszystko ogarnąć.

W razie wątpliwości, będę tutaj wrzucać paragony i ewentualnie odpisy wizyt, żebyście mieli pewność, na co poszły zebrane pieniądze.

Na razie to tyle, w razie potrzeby będę edytować. Dziękuję za uwagę, a jeszcze bardziej za wsparcie. Zdrówka wszystkim kotom i nie tylko!

Nina & Lucyfer