Cześć, nazywam się Michał, a oto moja historia:

To że żyje lekarze nazwali cudem.

W 1997 roku, w wieku 2,5 lat uległem wypadkowi, który naznaczył całe moje dalsze życie. Cudem przeżyłem, dzięki obecności pobliskiej przychodni lekarskiej, a co za tym idzie ekspresowo udzielonej pierwszej pomocy. Cena mojego życia to całe dzieciństwo spędzone w szpitalach, w ośrodkach rehabilitacyjnych i na ogólnie pojętej rehabilitacji. Po kolejnych zabiegach, operacjach i wieloletniej rehabilitacji wydawało się, że się udało. Mogę w miarę normalnie żyć i funkcjonować. Niestety życie przyniosło kolejne przykre niespodzianki... 

Poznaj moją historię:

Po wypadku 3 miesiące spędzam na oddziale intensywnej terapii w Opolu, gdzie lekarze walczą o moje życie. Mam porażenie lewej strony ciała, zanik mięśni w lewej nodze, tzw. końskoszprotawość lewej stopy połączone z porażeniem nerwu strzałkowego i podkurczem palców. Dzięki jednym lekarzom przeżyłem, dzięki innym (w wyniku zaniedbań w szpitalu) nabawiłem się odleżyn, które uciskając na nerwy w lewej stopie niejako ją zablokowały. Ostatnie operacje jakie miały miejsce to wydłużanie ścięgna i prostowanie palców lewej stopy. Lewa noga jest chudsza a lewa stopa mniejsza. Miałem wtedy około 12 lat. Kolejne lata spędzam na rehabilitacji. Najpierw jest to rehabilitacja codzienna, potem 3 razy w tygodniu, aż ostatecznie lekarze po kilku latach pozwalają zaprzestać stałej rehabilitacji. Przez około 5 lat wszystko było ok. Potem powolutku, było widać, że lewa stopa się zmienia, palce zaczyna powolutku łapać przykurcz. Zmiany na co dzień niezauważalne, ale po kolejnych 5 latach stopy są znowu podkurczone tak jak przed operacją. Uniemożliwia mi to normalne chodzenie i funkcjonowanie. Tracę równowagę, coraz częściej się potykam.

Jest rok 2023, mam 28 lat i znowu staję do walki z przeciwnościami losu. W kwietniu przeszedłem kolejną operację prostowania palców w lewej stopie. 

Po operacji wymagam jednak regularnej i częstej rehabilitacji, która będzie droga i wymagająca. Tym razem jest to rehabilitacja do końca życia. Jak już wiemy, w moim przypadku nie można przerwać rehabilitacji. Z czasem będzie ona nie tak częsta, ale jednak będzie. Tak jak przy poprzedniej operacji wiemy już, że najważniejszy jest pierwszy rok - tu rehabilitacja musi być codziennie. NFZ zabezpieczy mnie prawdopodobnie na pierwszy miesiąc. Potem muszę radzić sobie sam. Dlatego gdybyś był w stanie wesprzeć mnie w mojej walce o zdrowie i normalne życie, będę wdzięczny za każdą kwotę Twojego wsparcia. 

Michał